O zamanlar Çınarcık

Öylesine çok zaman geçti ki, o zamanla hiçbir benzerlik kalmadı. Unutulmadı ama eski ününü kaybetti. Yani o da bizim gibi eskidi. O zamanlar Çınarcık modaydı. Çınarcık denince, İstanbul’da akan sular dururdu.

Oraya ilk kez bir şehir hatları vapuru ile gitmiştim. Orada sahneye çıkacak olan arkadaş orkestrası beni de takıma yazmıştı. Bu, bedava yemek, bedava yatak demekti. ‘Yedek Davulcu’ diye yutturmuşlardı beni.

O zamanlar Çınarcık ağaçlıktı. Gölgesi boldu. İskelenin arkasındaki gölgeliğe kahveler masa koymuştu. Ve aynı meydanda karşılıklı iki restoran vardı. İkisinde de akşamları canlı müzik çalardı. Biz Çınarcık’a vardığımızda, İstanbul sosyetesi, güzel kızlar, yakışıklı erkekler çoktan evlere ve pansiyonlara yerleşmişlerdi.

Biz de bize ayrılan yere yerleşmiştik. Uyuduğumuz yer büyükçe bir odaydı. Ortaya bir güreş minderi konmuştu. Hepimiz alt alta üst üste o minderin üstünde uyuyorduk. Ama kimimiz iskelenin üstünde sızdığı, kimimiz sığınacak bir sevgili bulduğu için oda hiçbir zaman tıkış tıkış olmuyordu.

O zamanlar Çınarcık’ta bohem bir hayat sürerdi. Tıpkı bugün Bodrum’da, Alaçatı’da, Çeşme’de sürdüğü gibi. Geç yatılır (veya sızılır), geç kalkılırdı. Çınarcık, gece yaşayan bir yazlıktı.

Biz orkestra elemanlarıydık. Havamız yerli yerindeydi. Kızların gözü üzerimizdeydi. Hatta yaşı geçkince olan hanımefendilerin de. Yani zamparalık konusunda hiçbir sıkıntımız olmuyordu.

O zamanlar Çınarcık’ta bugünkü gibi kaliteli şaraplar yoktu. Viski de varlıklılara aitti. Türk cini ispirtoyu andırıyordu. Şaraplar köpek öldürüyordu. Cep kanyakları gece yarısı karanlık köşelerde ortaya çıkıyordu. Biz Güzel Marmara şarabıyla kafayı buluyorduk.

O zamanlar Çınarcık, yazlıkların şahıydı. Bugün unutuldu gitti. O gölgeliklerin, anıların üstüne dikilen apartmanlar, Çınarcık’ı taş yığınına çevirdi. Şimdi Çınarcık’a gitmeyi değil de anımsamayı daha çok seviyorum.