Sıtkı Şükürer

CUMHURİYET Halk Partisi’nde sonbaharda Tüzük Kurultayı öngörülüyor. Parti tüzüğü bilindiği üzere mevcut yönetime kalıcılık imkanı sağlamak üzere kurgulanmış bir yapıdır. Hal böyle olunca , seçim başarısızlıklarına rağmen genel başkan ve onun ekibi partide konumlarını korumaya devam ederlerdi. Bu durum bir yönetim paslanmamasına yol açar ve bağlı olarak seçimlerde halk nezdinde bunun olumsuz karşılığı hep yaşanırdı.

 

2023 Mayıs seçimlerinden sonra arka arkaya gelen başarısızlıklar mevcut yönetime bu defa tüzük kalkanını yeterli kılmadı ve bilindiği üzere yönetim değişti. Partinin parlayan yıldızı Ekrem İmamoğlu Ankara bacağında tercih ettiği Özgür Özel ile öne çıkarak, “değişim” sloganıyla Kılıçdaroğlu ve ekibini tasfiye etti. Cumhuriyet Halk Partisi’nde Ekrem İmamoğlu’nun yanında öne çıkan diğer bir siyasi kişilik ise Mansur Yavaş oldu. O hala sessiz kalmayı sürdürüyor. Rengini belli etmiyor. Özgür Özel üçüncü kişi konumuyla cumhurbaşkanlığı seçimine kadar partide öne çıkan bu iki adayı peşinen destekleyeceğini ifade etmişti. Böylesi bir ikili tercih ifade etmesi Ekrem İmamoğlu nezdinde tabii ki hoş karşılanmadı. Süreç içerisinde Özgür Özel’in parti başkanlığı avantajını kullanarak kamuoyunda ön plana çıkma çabası gözle görülür hale geldi. Oysa kendisi bir emanetçi olarak algılanıyordu. Bu eğilim temposunu artırınca,Ekrem Bey’in karşı atağı beklenir oldu. Nitekim Kemal Kılıçdaroğlu ile bir takım temasların başladığı haberleri medyada yer almaya başladı. Bu durum sonbahardaki Tüzük Kurultayı’nı seçimli hale dönüştürebilir. Bahse konu yeni ittifak gerçek olursa bu defa Özgür Özel tasfiye edilebilir. Siyaset baş döndürücü bir hızla yaşanıyor. Bakalım gelişmeleri hep birlikte göreceğiz.

İZMİR turistler için cazip bir yer midir? Bu konuya ikiye ayırarak yaklaşmak gerekir. İlk olarak; kentimizin çevresinde bulunan ve turizm potansiyeli içeren ilçeler. Çeşme, Foça, Gümüldür, Urla hatta il sınırları içinde olmasa da Kuşadası, Ayvalık, Didim gibi beldeler. Bu yerler, aldıkları mesafeler farklı olsa da, turizmin önemine dair farkındalıkları üst seviyedir. Yanısıra; Bergama, Birgi, Selçuk gibi yerler zaten kültür turizmin meyvelerini topluyor.

 

 

Bilinen ifadesiyle turizm “beyaz altın”dır. Bu sektör bahse konu İzmir ilçe ekonomileri için gelir yaratan, yabancı turistler söz konusu olursa döviz getiren ve “bacasız sanayi” niteliği ile ana iş kolu olmaya adaydır. Her biri mücevher niteliğinde olan bu beldeler kendi hallerine bırakılınca, maalesef Bodrum ve Kuşadası örneklerinde olduğu gibi doğaya ve şehircilik ilkelerine aykırı, çarpık kentleşme çukuruna yuvarlanıyor. Yanısıra, istisnasız tamamı, fiyat, lezzet ve kalite seviyesi genel olarak bir standart oluşturulmuyor, “müşteri kazıklama” marifet belleniyor.

Kent merkezine gelinirse; İzmir'in merkez ilçeleri, maalesef bilinen nedenlerle “tarihi dokusu”nu koruyamamıştır. Mevcut bina stoku büyük ölçüde kalitesizdir ve çok büyük oranda “estetik” değildir. Beri yandan, “körfezimizin” hali ortadadır. 1960'lı yıllardan beri hoyrat davrandığımız ve çözümleri konusunda yetersiz kaldığımız bir “mahzun kraliçe”den söz ediyoruz. Esasında, gerçekçi bir saptamayla; kent merkezinin dışarıdan gelenlerde tekrar ziyaret etme isteği uyandırdığı pek söylenemez. Esasında tozlu bir hazine olarak Kemeraltı gerçeğimiz vardır. Şu anda İzmir’de yaşayan üst ve orta gelir gruplarının bile ilgisini kaybetmiş bir yerdir tarihi çarşı… Oysa 240 hektara yayılmış, on binlerce esnafı ve tarihi kimliği ile ayağa kaldırınca kentin en keyifli yeri olacağı kesindir. 

Listeyi uzatıp İzmirlileri üzmek istemiyoruz. Özetle; konu turizm olunca daha alınacak çok mesafemiz var. İzmir; Venedik, Barselona, Roma değildir, yeterli olmayan imkanlarıyla “aşırı ilgi” tehdidi oluşturma riskine (!) çok uzaktadır. Neticede; nitelikli turisti hedeflemeliyiz, bu amaçla tüm şehir bileşenleri, kapsamlı bir şehir politikası oluşturmalı, bunun yanında kamusal denetimi ve teşvikleri de ihmal etmemeliyiz.

Her yıl bu zamanlarda bir duyurunun onur ve heyecanını yaşarız.

Türk Eğitim Vakfı (TEV) İzmir Şubesinin geleneksel hale gelmiş yaz etkinliğinden söz ediyoruz.

TEV, bilindiği üzere 1967 yılında Vehbi Koç ve 205 yardımseverin bir araya gelmesiyle kurulmuş bir vakıf.

Halen, 250.000’i aşkın öğrenciye yurtiçi ve yurtdışı burs vermiştir.

TEV, Cumhuriyet değerleri ile yetişen evlatlarımızın eğitimine destek olma yolunda çabalarına devam ediyor.

Bu anlamlı koşuya İzmir Şubenin organizasyonunda TEV İzmir “Yürütme Kurulu” da uzun yıllardır katkıda bulunuyor.

Sözü edilen “Yürütme Kurulu” İzmirli kadınlarımızın yüreklerini koyarak oluşturduğu, bir “iyi kalpliler” topluluğu.

Bu insanlar yıl boyu muhtelif etkinliklerle, eğitim burs fonu oluşturma gayesiyle bağış temin ediyorlar.

Yılda bir kez de büyük bir organizasyon yapıyorlar.

90’lı yılların başındaydı. Bir Yunanlı iş insanı bir vesile İzmir seyahatine annesini de getirmişti. Yaşlı kadın İzmirliymiş. Mübadelede ata topraklarını terk edenlerden. Ölmeden evvel burnunda tüten memleketini son defa görmek istemiş. Kadıncağızı tekerlekli sandalyesinde hep birlikte Kordon’a getirdik. Uzun uzun çevreye bakındı. Dudaklarından belli belirsiz “çok değişmiş” sözleri döküldü. Derken; bir anda ağlamaya başladı. Pasaport iskelesini görmüştü. İhtimal tahliye edildikleri yerdi. Geçmişten bugüne zihninin yakalayabildiği tek kerteriz değişmiş olsa da, o kalmıştı.

Bu hazin öykü kentimizin yok edilmiş tarihsel miraslarına duyarsızlığımızın örneğidir. Tarafların anlaşmasıyla, din esaslı bir mübadele yaşanmıştı. O kişiler, koparıldıkları topraklara hep özlem duydular. Geride hasretleri, ruhları, bir de binaları, işledikleri toprakları kalmıştı. Koca kordon boyunda, sadece birkaç bina bugüne ulaşabildi.

Pasaport iskelesine gelince; O civarda yaşayanlar her gün denize uzanmış bu zarif yapıyı seyrederler. Binanın orijinali 1922 yangınında çok büyük ölçüde tahrip olmuştu. Bina erken Cumhuriyet dönemi eseridir. Şu anda vapur iskelesi ve karakol olarak kullanılıyor. Bir tarihsel yapı bu denli mi özensiz bırakılır? Karadan iskele binasına ulaşan "koridor kısmına” metal ve plastik malzemelerle, en küçük bir estetik kaygı duymadan, eser niteliğine saygı göstermeden, derme çatma işlem yapılmış. Ana binalar ise, denizin yıpratıcılığında adeta dökülüyor.

Neyse, ​İzmir genelinde sayıları azalsa da hala tarihi binalarımız mevcut. Mevzuat o dönemlerden kalanları tescillemiş durumda. Örneğin Kemeraltı’nda 2000’e yakın korunmaya alınmış yapı sözkonusu. Artık, kısmen de olsa bir bilinç oluşmaya başladı. Tarihi geçmişini sevgili Yaşar Ürük hocamızdan öğrendiğimiz Pasaport binası bu anlamıyla kaderine terk edilmemeli. Bu neviden simgesel yapılar, Valimiz ve yerel yöneticilerimizden el uzatılmasını bekliyor.

FUTBOL takım taraftarlığı yorgun zihinlerimize “ara mola” verme imkânı sağlıyor.

 

Bu sayede keyifleniyor ya da hüzünleniyoruz. Bu vesileyle rakip takımı tutan dostlarla “mavra” yapmak işin en kazançlı kısmı. Futbol tüm dertlere, hele bir de derbi haftası ise bir “morfin” etkisi yapıyor. Şimdi Süper Lig'de şampiyonun belirleneceği son dönemece girdik. Heyecan dorukta, haliyle kaynatıp duruyoruz. Tüm dünyada futbol olgusu adeta sihirli bir fenomen. Pek çoğumuzun duygu dünyasında çok önemli bir yer tutuyor. En sakin karakterler bile, yeri geliyor “koyu taraftar” kostümünü kuşanıp, futbol tutkularını doya doya yaşıyorlar.

Esasında bu ilgi futbolla da sınırlı kalmıyor. Örneğin kadın voleybol Milli Takımı’mız ekran karşısında hepimizi kendinden geçiriyor. Ama futbol….. Onun yeri bambaşka. Her daim, her boşlukta, her sıkıntıda imdada yetişiyor, derde deva muhabbetiyle rahatlatıyor. Ancak bu “hoş”luğun maalesef ölçüsünü kaçıranlar var. Tuttuğu ya da yöneticisi olduğu takımlarıyla “hastalıklı” ilişki kuranlardan söz ediyoruz. Bu neviden fanatikler futbol keyfini kirletiyor.  Hiç şüphesiz takımdaşlık duygusu heyecan gerektirir. Ancak makul ve aklı başında futbolseverler, arada bir tepkilerini renklendirseler de , neticede “gibi” gibi yaptıklarının bilincindedir.  Umarız futbol bahse konu sorunlarından arındırılır ve bizleri mutlu etmeye devam eder.

CHP genel başkanı Özgür Özel, bazı yerel yöneticilerin Arapça tabelaları kaldırmasına karşı çıktı. Özetle, “Bu ülkede 6 milyon Arap kökenli vatandaşımız var” diyerek, bir anlamda çok kültürlü yapımıza referans verdi. Esasında bu söylem CHP yönünden çok önemli bir açılıma işaret ediyor. Bu parti Cumhuriyetimizle yaşıt. Cumhuriyet, bilindiği üzere ulusalcı temeller üzerine inşa edilmiştir. Coğrafyamız çok sayıda etnisit kültürlere ev sahipliği yapıyor. Ancak genç devletin başlangıçta böylesi bir dağınıklığı kaldıramayacağı düşünüldü. Bu çerçevede bir üst kimlik olarak “Türklük” paydasında ulusal kimliğin omurgası oluşturdu.

 

Türkiye son derece güç koşullarda hayata geçirilmiş bir mucize öyküdür. Onun kodlarında “bölünme” tehlikesine karşı “aşırı dikkatli” bir duruş söz konusudur.  Bu anlamıyla bünyesindeki kültürlerin dillerinin ön plana çıkarılması istenmemiştir.

Bugün hala Kürtçe’ye dair resmi platformlarda hassasiyet devam etmektedir.  Devletin bu tutumu, Boşnakça, Çerkezce ve benzeri dillerde neredeyse yüzde 100’e yakın sonuç doğurmuştur. Arapça’nın, tıpkı Kürtçe gibi daha özel bir durumu vardır. Son yıllarda milyonlarca Suriyeli'nin gelişi ile ülkemizin ilave sosyolojik gerçekliğidir.

Netice “dil” temel insan hakkıdır. Ne yasaklanmalıdır ne de kısıtlanmalı. 1920'lerin dünyası için geçerli olanlar, aynı katılıkta sürdürülemez.  AK Parti bu konularda daha ılımlı tutumlar sergilemiştir. Ancak CHP'nin, hele Genel Başkan düzeyinde bu yaklaşımı ülke demokrasisi açısından daha bir kıymetlidir. Bu fiili durum “Türkçemiz yabancı dillerin istilasına uğruyor, korumalıyız” yaklaşımıyla değerlendirilemez.

Çok kültürlü yapımız ve onun temel öğeleri hepimizin ortak değeri ve korunmaya muhtaç zenginliğimizdir.

ESNAF lokantaları otantiktir. Aşçının kepçesi, kendi yöresinden, çocukluğundan, annesinin yemeklerinden, beslenerek bir lezzet kıvamına ulaşmıştır. Aynı yerlerde yıllandıkça, damak istikrarı ile kol kola daha bir büyülü hale bürünürler.

 

Tabii ki bu yerlerin temizliği ön koşuldur. Sınırlı bir gelir dünyasının aktörleridir. Garsonları emektardır, ama kravatsızdır. Müşteri ile daha teklifsizdirler. Her daim makul fiyat çabası içindedirler. Ancak kaliteden de taviz vermezler. İşlerinin düşmesi pahasına bu tutumlarını sürdürürler. Bu mekanlar lüks ortamlara taşınırsa sudan çıkmış balığa dönerler. Zira taş yerinde ağırdır. Onları değerli kılan da “mecburi yetersizliklerinin” doğallığıdır.

Gastronomi dünyasında bir başka gereklilik de daha üst seviyedeki restoranlardır. Buralarda aşçı gitmiş, yerine şef (Chef) gelmiştir. Bu mekanlar her konuda daha bir özenli ve pahalı malzemelerle oluşturulur. Üst gelir grubunda olanları hedeflerler. Restoranlar belirli bir sermaye ile kurulma durumundadır. Mutfak kadrosu genelde gastronomik eğitim sürecinden geçmiştir. Sadece yöresel değil, dünya mutfakları konusunda da bilgi sahibidirler. Başarıları için mutlaka dışa dönük bir görgü ve bu esasa göre bir birikim edinmişlerdir. Mekân sahibi ile şef genelde farklı kişilerdir. Gastronomik başarı, her ölçekte, işini iyi yapmanı gerektirir. Bunu becerenler kendi kategorileri içerisinde değerli hale gelir.

Ülkemizde, bir hevesle ve bu işlerin kolay olduğu zannıyla çok sayıda, genelde “salaş” yeme-içme mekanları açılıyor. Tabii ki sürekli olamıyorlar, ama bu süreçte avladıkları müşterilerin canını fena yakıyorlar. Diyeceğimiz, herkes bildiği işi yapmalı, az bildiklerine kalkışmamalı. Kifayetsiz kurnazların mekanlarında da zaten çekirge sadece bir kere sıçrıyor.

CHP'de yerel seçimler sonrasında 3 kişi ön plana çıktı.

Birincisi; Özgür Özel.

Özgür Bey partinin Genel Başkanı.

Bu görevi nedeniyle kâğıt üzerinde birinci adam.

İkincisi; Ekrem İmamoğlu.

İkinci defa İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığını kazanınca, 2028 yılı Cumhurbaşkanlığı seçimlerinde CHP'nin favori aday adayı.

Üçüncüsü; Mansur Yavaş.

Halkta yüksek karşılık bulan “partili.”

Cumhurbaşkanı Erdoğan 22 yıldır ülkemizin en etkili siyasetçisi.