Şahap Bayram Tokgöz

Bol plazalı hayatları geçelim, modern zamanların tasarımlı ofislerinden biraz eskilerden kalma köşe masalı hallere ya da günün modalarına uysun diye “insani”leştirilen çalışma alanlarına biraz başka bir dikkatle bakın lütfen.

 Bu arada, illa ki moda olsun diye değil gerçekten gönülden çalışan mutluluğu amaçlanmış olsa da 

aynı şeyi görebilirsiniz. 

… 

Başkası tarafından düşünülen, belki orada olması tasarlanan, 

üzerinde söz hakkı olunmayan, 

gerçek kullanıcı tarafından seçilmeyen, 

bakımı görevlendirilen kişiler tarafından görev olarak yapılan, 

dolayısı ile kimsenin pek de umurunda olmayan, ee hali ile özenilmeyen, dikkate değer bile görülmeyen, 

Verimlilik, performans, yetkinlik ya da etkinlik… 

 

Ve tabi ki daha birçokları! İlla ki böyle “kurumsal” ya da bolca havalı 

kavramlar da olmak zorunda değil, 

çok daha güncel uygulamalar ile ilgili karar noktanızdan emin misiniz?

… 

Kurumların, ekiplerin ya da çalıştığınız tüm bireylerin hayatını 

etkileyen tüm kararlarda, 

neyi referans yani kaynak olarak alıyorsunuz? 

Bu kızcağız mı yapacak bu işi?

 Olur tabi, işe bir kadın eli de değsin değil mi? Ahaha! 

Siz evli misiniz? 

Çocuk var mı? 

Şimdi bu görevi veririz ama o biraz narin, daha güçlü bir karakter lazım. 

!!! 

Amaaan biraz kıdemlenince erkekleşiyor hepsi… 

Sabah çok gergindi, kesin kocasıyla  kavga etmiştir! 

Şimdi ekibi teslim etsek buna, birkaç yıla çocuk yapar izni vs kim yürütecek işleri? 

Kurumsal sosyallere ve kurumsal sosyal sorumlulara

büyük bir alkış gönderiyorum.

İyi ki varsınız. Ya olmasaydınız?

…

Kurumunuzun vergiden düştüğü ve üzerine de reklam malzemesi

olarak kullandığı,

sizi gruplara bölüp “hadi bakalım kendinizi gösterin, ileride terfi kriterlerinde bu da değerlendirilecek” dediği,

sizin de bol bol fotoğraflayıp sosyal medyadan yaydığınız,

statü sağladığınız,

Farkında mısınız?

İş hayatı insanın geldiği nokta, sıkışmışlık ve şaşkınlık arasında fena halde dalgalanıyor. 

Üstüne bir de kızgınlık ve 

muhtemel kırgınlık var ki; sorma gitsin! 

… 

Son yıllarda çokça bireyselleşmeyi, kişinin kendi kanatları ile uçmasını, 

hatta yeni kuşakların - ki ben konunun sadece kuşak farkı ile açıklanamayacağını düşünüyorum – cesur denilecek tercihlerini, 

kurumların uyumlanmasını ya da öğrenmesini 

konuşuyoruz. 

Kullanılış şeklinden dolayı “kariyer” kelimesi sizi de artık biraz da olsa irrite etmiyor mu?

Hadi irite demeyelim ama sanki hayatın gerçekleri 

çalışan insanın gündeminde baskın çıkınca, bu kelimenin oldukça eğreti durduğu 

bir gerçek. 

… 

İş hayatı insanlarında uzunca bir süredir unvanlanma, kıdem alma, 

daha önde olma,

başkalarına göre konumunun göreceli de olsa baskın 

olması şeklinde görülür “kariyer”. 

Yurdum iş hayatını iki kelime ile özetlemek gerekse,

sanırım önce hüzünlenip, 

ardından derin bir iç çekmek ve “potansiyel çöplüğü” demek 

pek de insafsızca karşılanmazdı. 

… 

İş hayatına, kurumsal hallere ve iş hayatındaki insan hikayelerine bu açıdan bakınca iç sıkıntınızın yükselmemesi mümkün değil. 

Elbette harika kazanımlar, örnekler, 

sadece başarı hikayesi olmayıp başkaları için de potansiyel oluşturan yıldızlar mevcut. 

Üstelik hem kurum hem de birey olarak 

İnsanın halleri üzerine çok kelam edilir elbet,

ara ara benim de yaptığım gibi çeşitli istatistiklerden, teori ya da kuramlardan, 

psikolojiden, sosyolojiden, 

belki insanda derinleşme çabası ile 

felsefeden bakmak mümkün. 

Lakin şu an, daha kısıtlı bir alanda daha doğrudan bir yorumu temel alarak derdimi anlatma ihtiyacındayım. 

… 

Umut! 

…