En kötüsü bu olmalı

Biraz daha detay istiyor tabii bu cevap. Hücumda savunmacı gibi, savunmada hücumcu gibi oynadığı için kaybetti.
Bu zor işi nasıl becerdi peki? Elbette üst seviyeye çıkan top kaptırmalarla, yerini bulması neredeyse mucizeye bağlı pas trafiğiyle, sağını solundan ayırt edemeyecek bir görüntü çizen futbolcu performansıyla.
Yani özetle, kazanma ve iyi oynama evresinde neleri doğru yaptıysa, Bursaspor karşısında hepsini terse çevirdi.
Sercan, Riera, Selçuk gibi oyuncuların “korkunç” bireysel performanslarına takımın çoğu da ayak uydurunca yenilgi kaçınılmaz hale geldi.

***

Bursaspor ilk 45 dakika boyunca kaleyi bulamadı, bu işi ilk becerdiğinde golünü attı. Galatasaray ise ürettiği “pozisyonumsu”larda bile ayakta duramayan, tehdit yaratamayan taraftı.
Bu noktada Sercan’a bir bölüm ayırmak gerekiyor ki; sezonun kalan kısmında bu işle bir daha uğraşmak durumunda kalmayacağıma eminim.
Sercan parladığı yıllarda durdu ve hızla geriledi. Genç ve umut veren bir futbolcu için böyle düşünmekten hiç hoşlanmadığımı belirtmeliyim.
Ancak elindeki tek silahı olan süratini de kaybetmeye başlayan, kariyeri boyunca gol vuruşunu ve pozisyon alma yeteneğini geliştiremeyen Sercan’ı  bir şekilde seslendirmek gerekiyor.
Bursaspor karşısındaki performansından sonra şapkayı önüne koyup düşünmesi gereken kişi ben değilim, o.
Artık ekstra idman mı yapar, özel eğitmen mi tutar, meditasyona mı başlar bilemem. Tek bildiğim biraz toparlanmazsa, yıllardır futbol takip edenlerin beklemekten usandıkları “patlamayı” gerçekleştiremezse yazık olacak. Bu yazdıklarıma da alınmasın, kulağına küpe yapsın, daha çok işine yarar.

***

Galatasaray, uzun lig koşusunda elbette mağlup olacak, elbette kötü maçlar oynayacak.
Bu maçtan sağlanacak tek fayda yanlışları görmek, gerekli dersleri çıkarmak, gerekli vidaları bir daha sıkmak olur.
“En kötü Galatasaray budur herhalde” demek ve umutla “önümüzdeki maçlara bakalım” klişesine sarılmak gerek.
Durum bundan ibaret.