×
Merhaba Güzin Abla, ben 46 yaşında, 2 çocuk babası, 26 yıllık evli, Almanya’da yaşayan bir erkeğim. Evliliğimiz pek mükemmel sayılmaz, ama yıllardır birbirimizi çocuklarımız için idare ediyoruz.
8 yıldır depresyon tedavisi görüyorum. 40 yaşındaki eşime evlendiğimizden beri, her konuda sonsuz güvendiğim için ona hiçbir şeyi yasaklamadım. 2 yıl önce bir işyerinde çalışmaya başladı.
Yakışıklı ve atletik bir Türk patronu var. Karım başından beri bana onunla ilgili çok şey anlatırdı, ama ben her zaman iş seviyesinde olduğunu düşündüm. Ama maalesef öyle değilmiş.
İki hafta önce öğrendiğim gibi, patron-işçi ilişkisi son üç aydır bir aşk ilişkisine dönüşmüş.
Patronu, karımın kendisine olan güveninden yararlanmış ve yavaş yavaş aklını çelmiş. İş hakkında konuşalım, diye arabasında buluşmuşlar. Sonra el tutmalar, küçük öpücükler ve en sonunda yaklaşık 2 aydır patronun arabasında defalarca cinsel ilişkiye girmişler. Karımı kandırmak için her şeyi yapmış.
Karım da zaman içinde ondan hoşlanmış ve ne dediyse kabul etmiş; yani tam anlamıyla karımdan faydalanmış.
Son zamanlarda uzun çalışma saatleri ve davranışlarının değişmesinden dolayı şüphelenip eşimi takip ettim. Onları gece yarısı kuytu bir yerde patronun arabasında yakaladım. Sadece konuştuklarını söylediler.
İlkokul 3’üncü sınıfta, kara önlük, beyaz yaka okula gidip geldiğimiz günlerde...
İstanbul’da bir apartmanın giriş katında oturuyorduk.
Geniş bir bahçesi vardı, dut, incir, ayva, akasya ve erik ağaçlarıyla doluydu.
Bu konuda şanslıydım.
Her gün apartman ve mahalle arkadaşlarımla bahçede oynar, meyveleri koparıp afiyetle yerdik.
Evimizin karşısında bir inşaat vardı. Sahibi öldüğünden inşaat yarım kalmıştı, orayı sokak köpekleri mesken edinmişti.
Neredeyse her ay o inşaatta bir köpek doğurur ve o bölgeye kimseyi yaklaştırmazdı.
Biriyle sanal alemden tanıştım. Arkadaşça sohbet ediyorduk. Bana “Görüşelim, konuşalım” dedi. Benimle hep yakınlaşmak istiyordu.
Bu tutumu hoşuma gitmedi. Ondan soğudum, uzaklaştım... Çünkü çok ileri gidiyordu. Bense böyle konuşmalardan pek hoşlanmıyordum.
Bir gün tekrar görüşmek istediğini söylediği bir mesaj attı. Ben de açıkça tavrımı gösterdim ve “Artık seninle konuşmak istemiyorum, bu arkadaşlığı bitirmek istiyorum” dedim. Ama o bitirmek istemiyordu...
Beni sürekli arıyor, bense kaçıyordum. Çünkü hoşuma gitmeyen davranışlarda bulunuyordu.
Bir süre sonra yine aradığında cevap verdim. Fakat aynı cinsel içerikli konuşmaları yaptı. Hiçbir şekilde bana saygısı yoktu. Sadece istekleri için benimle konuşmak istiyordu.
Görüşmeyi sürdürmedim, sonra da onu engelledim. Bu arada hayatımda ilk kez karşı cinsten biriyle konuşmuştum.
Düzgün davransaydı onu hayatıma alacaktım. Ama ne zaman buluşsak hep beni öpmeye çalıştı.
Merhaba Güzin Abla, ben 23 yaşındayım, sevdiğim adam da 28 yaşında... 1.5 yıla yakındır görüşüyoruz.
Biz çok iyi anlaşıyoruz, evlenmeyi düşünüyoruz. Ancak onun ailesi başka memleketten gelin istemediği için bu evliliğe olumlu bakmıyor.
Benim ailem de erkek arkadaşımın arkamda duracak biri olmadığını düşünüyor, bu sebeple de evlenmeme razı değiller.
Erkek arkadaşım esnaf, kendi dükkanı var, ben de muhasebeciyim.
Ailesi bizimkilerle tanışmaya geldiler ama hiç de istediğimiz gibi olmadı. Ailesi sanki kız tarafı gibi davrandı, “düşünmek istiyoruz, zaman verin” dediler. Ailem de “bu saatten sonra olmaz” dedi.
Ailemle her gün kavga gürültü içindeyiz, hâlâ sevdiğim gençle konuşmaya devam ettiğim için herkes beni suçluyor. Her iki aile de kendi çocuklarının bu ilişkiyi takıntı yaptığını, bu sebepten birbirimizden kopamadığımızı düşünüyor.
Oysa ikimiz de birbirimizi bırakmak istemiyoruz. Dua ediyoruz, Rabbimize inanıyoruz, bekliyoruz ailelerimizin bizi anlamasını...
Enkaz üstünde bir kadın dolaşıyordu... Yaşı 75-80 vardı... Hatay mı, Kahramanmaraş mı?
Adıyaman mı, Gaziantep mi?
Bilmiyorum neresiydi...
Bütün enkazlar birbirinin aynıydı çünkü. O kadar yaşlı mıydı? Yoksa birkaç günde mi bu kadar çökmüştü?
“Hiç kimsem kalmamış, ben niye yaşıyorum ki” diye isyan ediyordu.
Bunu 99 depreminde de görmüştüm.
Ailesini Yalova’daki sahil sitesi yazlığına gönderen, kendisi de hafta sonları giden bir abimiz, eşini ve 3 çocuğunu orada kaybedince “ben niye yaşıyorum ki” diye isyan etmişti...
Hiç kimse artık eskisi gibi düşünemeyecek, yaşayamayacak... En önemlisi ufacık dertleri ne kadar büyüttüğümüzün farkına varacağız. Maddi şeylere ne kadar fazla değer verdiğimizi, eşyalara bağımlılığımızı düşünüp ne kadar saçma olduğunu düşüneceğiz...
Belki birbirimize daha sıkı sarılacağız, bu şekilde daha bir güçlü hissedeceğiz kendimizi. Arama kurtarma ekiplerinin cansiperane çırpınmalarını izlediğimizde bir canın, bir nefesin ne kadar önemli olduğunu bir kez daha anlamış olduk.
O burnumuzu kıvırdığımız, toplatılsın, ormanlara atılsın, çocukları korkutuyor denen köpeklerimizin ne kadar güçlü ve gerekli canlar olduğunu da anladık.
Ve ben bu vesileyle, depremde hayatını kaybeden tüm vatandaşlarımıza Allah’tan rahmet, ailelerine, sevenlerine başsağlığı ve sabır, yaralananlara acil şifalar diliyorum...
İşte depremle ilgili beni çok etkileyen yazı... Hayvan dostu, gazeteci arkadaşım Deniz İzgi’den...
◊ Feyza Algan
Çok yaşlıydı
25 arkadaşı ile Meksika’dan Maraş’a getirildi. Beş can kurtarırken enkaz altından tek başına... Yaşlı ve yorgundu... Kalbi kendi canını korumaya dayanmadı... Cansız bedeni bahar çiçeği olmak için törenle toprağa veriliyor şimdi...
Merhaba Güzin Abla, aylar önce Türkiye’de bir genç adamla tanıştım. Master için yurt dışına çıkacaktım. O kişi de benim gideceğim okula başvurmuştu. Sonra bir şekilde birbirimizi tanımaya ve sevmeye başladık. Türkiye’nin sayılı üniversitelerinden birinden çıkmış, başarılı, yakışıklı biri.
Kadınlara karşı güvensizdi, birkaç defa aldatılmıştı. Yine de beni tanımaya ve tanıdıkça sevmeye başladı...
Türkiye’den ayrıldım ve biz birkaç ay uzaktan yürüttük. Kendisi bana güvensin, diye elimden geleni yaptım.
Ancak benim bulunduğum okula kabul edilmedi. Türkiye’ye tekrar döndüğümde onunla zaman geçirdim ve ilk cinsel deneyimimi bu kişiyle yaşadım.
Çünkü o benim gibi birisiydi, güven sorunları olan ve sevince de çok seven. Ona güveniyordum. Pişman olmadım.
Aynı ülkede olmasak bile yurt dışında olmak istiyordu, hem daha rahat görüşecektik, hem de eğitim açısından. Ben de onu başka okullara yönlendirdim. Tüm bunlar olurken durmadan ayrılıyor tekrar barışıyorduk. “Sen beni gerçekten sevmiyorsun” diyordu.
Bu kişi çok ilgiliydi, görüntülü konuşurdu her gün, beraber bir şeyler izlerdik. Gelecek planları yapardık.
Merhaba Güzin Abla, size yazıp yazmama konusunda çok kararsız kaldım. Sonuçta ben çok genç bir birey değilim. Ayrıca derdimi size yazsam da aslında hiçbir şey değişmeyeceğinin bilincindeyim. Ama yine de sıkıntılarımı paylaşmak istedim.
Ben boydan dolayı engelli bir bireyim. Ailemle yaşamaktayım. Bir kamu kuruluşundan yakında emekli olacağım. Sorunum babamla ilişkilerimden kaynaklanıyor. Küçüklüğümden beri beni sevemedi, durumumu kabullenemedi. Hep bana hakaret ederdi.
Sakat muamelesi yaptı. “Sokağa çıkıp senin yanında yürüyemem” derdi. Bundan ötesi yok herhâlde.
Annem beni savundukça, hep canım anneme dayak attı. Tabii, beni de sık sık döverdi.
Ama annemi engelimden dolayı bırakıp gidemedim.
Kardeşlerimden de hiç destek göremedim. İki kardeşim var, ikisi de evli.
Babam kız kardeşimi okuttu, matematik öğretmeni yaptı. Ona hep “prenses” der. Amerika’ya gönderdi dil öğrenmesi için...