Doğan Hızlan

Evin İlyasoğlu’nun ‘Zaman İçinde Müzik’ kitabı 11. baskıya ulaştı.

Bütün müzik tarihini, türlerini tek bir ciltte okuyabilmek bu kitabın en büyük özelliği.

Kitap kime ithaf edilmiş:

“İlhan Usmanbaş’a Armağan

‘Zaman İçinde Müzik’ kitabının genişletilmiş 11. baskısını Cumhuriyet Türkiyesi’nin ikinci kuşak bestecilerinden, eşi bulunmaz bir aydına, besteciliği kadar derin müzik tarihi bilgisi ve filozof kişiliğiyle çok boyutlu yeni kuşaklar yetiştirmiş bilge insan İlhan Usmanbaş’a adıyorum.

Onun kuşağı yerellikten ayrılmış, kendi zamanının dünya üstündeki yeni söylemine ayak uydurmuş ve ardından yetişen bestecilere yeni ufuklar açmıştır.

Usmanbaş (d. 1921) Galatasaray Lisesi’nde, İstanbul Belediye Konservatuvarı’nda ve Ankara Konservatuvarı’nda eğitim görmüş, kendinden önceki ‘Türk Beşleri’nin her birinin öğrencisi olmuştur. Bugün yeni kuşak bestecilerimizin pek çoğu onun gibi bir filozofun izinde olmakla kıvanç duyarlar.

Prof. İlhan Usmanbaş, çok yönlü bir bilgi olarak genç kuşakların yolunu aydınlatmaya devam ediyor.”

Erkin Koray’ın Kanat Atkaya’ya yazdığı mektubu okuyunca, insanoğlunun kendi cinsine verdiği zararı, olaylar silsilesi ile anımsadım.

Yalanları doğrulamak insana ne kadar çok acı verir. İspatlama çabası en hazin davranışımızdır.

Sanırım suçlamalara, sitemlere aldırış etmemek belki ruh salığımız açısından daha da tercih edilmesi gereken bir tavırdır.

Kendi ülkesini terk edip Kanada’ya yerleşiyor, güvendiği bir dostuna olayların, eleştirilerin arkasındaki gerçeği anlatma gereksinimi duyuyor.

Derdini anlatmak da ne kadar insani bir özellik.

Yunus’un dediği gibi, ‘Ben derdimi demez isem, sevmek derdi beni boğar.’

İnsanoğlu çeşitli ihanetlerle suçlanmadıkça acaba cevap vermemeli mi? İhanet kelimesinin sözlük sayfasındaki açıklamaları ne derece doğrudur? Onun koşullarını da eklemedikçe soyut kalır.

Bir yeri terk edip gittiğinizde ruh esenliğine kavuşur musunuz? Hep Lucretius’un sözü belleğime düşer:

“

ARAMIZDAN ayrılanlarla ilgili anı kitapları yayınlamak birkaç açıdan önemli.

Onu tanıtmak, bir de ismine kalıcılık kazandırmak.

Benim de tanıdığım Niyazi Dalyancı (1943 – 2023) hakkındaki kitabı hazırlayanlara, yazanlara teşekkür borçluyuz.

Kitabın başındaki Mehmet Sağnak’ın Sunuş’u, Behice Boran’ı ve Niyazi Dalyancı’yı yazıya getiriyor:

“Niyazi Ağabey için birkaç noktaya işaret etmek isterim. Dalyancı, ortaokulu şimdiki adı Nişantaşı Anadolu Lisesi olan English High School’da, liseyi Rumelihisarı sırtındaki Robert Kolej’de okur. Liseden sonra Robert Kolej’in yüksek bölümünde bir yıl mühendislik okur, ardından vazgeçip İstanbul Üniversitesi İktisat Fakültesi’ne girer. 18 yaşındaki Niyazi Dalyancı, 1961’de Türkiye İşçi Partisi’ne üye olur. Sosyalizme atılan ilk resmi adımdır bu. 1969’da partinin Beykoz ilçe başkanı olur. Fakültede okurken gazeteciliği meslek seçer ve yaşamının sonuna dek siyasal düşüncesinden ödün vermeden, gündemden hiç kopmadan hep gazeteci kalır.

Bilgisini, öğretisini sadece benim de mezun olduğum ajansta değil, bir süre ders verdiği Bilgi Üniversitesi’ndeki öğrencilerine de aktarır. Ajansta sadece müdürlükte değil üretimin içindedir.

Talabani röportajıyla Sedat Simavi Ödülü’nü alır.”

Niyazi Dalyancı

HAKKINDA YAZANLAR

İSTANBUL gibi bir kentin müzik tarihimizdeki yerini bilirsek, başta zevk tarihi olmak üzere İstanbul’u ve İstanbulluyu kuşatıcı biçimde anlamış oluruz.

Bugün tanıtacağım kitap bence her İstanbullunun, İstanbul’da yaşayanların kitaplığında bulunacak önemde ve değerde.

Esenler Belediyesi’nin çıkardığı ‘Müzik İstanbul’ kitabı benim müzikle ilişkimin seyrine de notlar düşüyor.

Birinci sayfada kitabın künyesine düşülen bir not:

Prof.Dr. Sadettin Ökten

Şehir Düşünce Merkezi

Müzik İstanbul’a dair yazı, ses ve tanbur sanatçısı Hakan Dedeler’in.

İlk sayfanın kaligrafisi de Erhan Olcay’ın.

Kitabın başında Esenler Belediye Başkanı M.

2. Marmara Adası Edebiyat Günleri, bu yıl da 22 yazar, şair ve edebiyat insanının katılımıyla 4-5-6 Ağustos tarihlerinde gerçekleştiriliyor.

1960-1970’lerde Yaşar Kemal, Oktay Rıfat, Fethi Naci, Edip Cansever gibi edebiyatçıları konuk etmiş, Eşref Şefik’in yazar ve sanatçı dostlarını ağırlamış olan Ada’da edebiyat geleneğini yaşatmak ve sürdürmek için biraraya gelen Ada dostlarının girişimiyle ilki geçen yıl yapılan Marmara Adası Edebiyat Günleri’nin bu yılki ana teması, edebiyatın halklar ve insanlar arasında köprüler kurma gücünden hareketle, “Edebiyat denizleri aşar karalara ulaşır” olarak belirlendi.

Bu yıl edebiyat günlerinin iki Yunan konuğu var:

* Dimitris Sotakis  

* Marmara kökenli Ioannis Papachristou 

* Etkinlikte çocuklar da unutulmadı. Yeni okur ve yazarların yetişmesi umuduyla Müge Acar ve Aysun Altındağ çocuk edebiyat atölyeleri düzenliyorlar.

* Açılışın yapılacağı şiir akşamında

* Altay Öktem,

*

Türkiye’nin yemek haritası sadece bulunduğu kentte, bölgede değil yurtdışında da ilgi görüyor.

Birçok şehrin mutfağı başka yerlerde de sunuluyor.

Yemek ve Kültür dergisinin yaz sayısı yine ilgi çekici konular ve yazılara yer vermiş.

Enis Batur’un ‘Yemek ve gülmek’ yazısı sinema dünyasından unutulmaz örnekleri sıralıyor:

“Bu iki fiili bir arada anmayı sağlayan örnekler var. Daha önce de üzerinde durduğum bazı filmler konuyu koyu kara mizah tonuyla işlemişlerdir: Marco Ferreri’nin ‘Büyük Tıkınma’sı, ölesiye yemenin gülünçlüğünü mercek altına alırken, izleyiciyi ölçüsüz tüketim dünyasının gerçekliğine bağlı bir biçimde gülmeye sürükler.

Yedinci sanatta yemek konusu, uzun sofra sekanslı filmler geniş bir filmotek oluşturacak ölçüde yaygındır.”

Yazıdan bazı hatırlatmalar:

- Blake Edward – The Party

- Bunuel – Burjuvazinin Gizli Çekiciliği

Uzun süredir belediyelerin iki girişimini yürekten destekliyorum.

Birincisi kütüphane açmaları, ikincisi de beldelerinin tarihini yazdırmaları.

Belediyelerden gelen konuşma taleplerinin hepsine katıldım, konuştum, çekim yaptılar.

O semtte yaşayanların bilgisine başvurmak elbette gerekir ama bunun yanında kitapları da okumak, onları bütünlemek gerekir.

Semtlerin tarihinin içinde orada yaşayanlar kadar gündelik hayat da yazıya getirmeli.

İstanbul’un her semti aynı zamanda kozmopolit kavramının da örneklerini oluşturur.

Adı semtle anılan kişilerin bireysel tarihleri bu çalışmalarda yer almalı. Arşiv çalışmalarının buradaki önemine değinelim. Ne yazık ki bu alanda koruma duygumuz, alışkanlığımız zayıf.

İstanbul’un her semtindeki yaşam farklıdır. Evler, apartmanlar, eski pazarlar bile önemli birer ayrıntıdır.

Beyoğlu’nu anlatanlar hep İstiklal Caddesi’ndeki görkemi, lüksü okurlarına iletirler.

Dağıtım, bizim dergi ve kitap konusunun çözüme ulaşmayan sorunudur.

Şimdi maliyetlerin artması doğrultusunda birçok kitap mağazasında dergi bulunmuyor. Bazı dergiler de kapandı. Bu demektir ki edebiyatın günlük seyri okura ulaşmıyor, kısacası okur edebiyatın nabzını tutamıyor.

Kitapçıları geziyorum, değişik konularda birçok dergiye rastlıyorum ama edebiyat dergilerine rastlayamıyorum.

Müşteri sayısı çok olan kitapçılarda çok az sayıda da olsa dergi bulundurulmasını öneriyorum. Meraklısı için bu şarttır.

Her türlü LP’nin LP çaların bulunduğu bu mağazaları edebiyat dergisinin bulunmaması gerçekten iyi bir okuru üzüyor.

Bir zamanlar söylediklerine göre, büyük kitap mağazalarının müfettişleri varmış, onlar mağazaları teftiş ediyorlar, yüksek satışı olmayan derginin dağıtımını kestiriyorlarmış.

Bu şirketlerin yönetim kurullarının olduğunu sanıyorum, onlar da sadece ticareti düşünmesinler.

Aboneliğin ticari açıdan mümkün olmadığını da biliyoruz.

Dağıtıcılar sadece ticareti değil o ülkenin kültürel düzeyini de düşünmek zorundadırlar.