Murat musallada yatıyor. Kalabalığa bakıyorum... Hüzne, öfkeye... Cenaze töreninden çok, Kemal Tahir’in ibret romanı Esir Şehrin İnsanları’na benziyor.
*
Bir kez daha görüyorum ki... Bu devletin sahibi yok. Bu milletin de kimsesi yok.
*
Ve, kalbim hemen yaz diyor, beynim direniyor, sakın yazma diyor, şimdi yazarsan yazılmaması gerekenleri yazacaksın...
*
En iyisi bugünlük affedin. Kendime geleyim... Yarın yazayım.
