Oğuz Murat Aci ne isterdi?

Yaklaşık 1 sene önce ehliyetsiz kullandığı araçla yol kenarındaki üç ATV motoruna çarpan ve Oğuz Murat Aci’nin ölümüne neden olduktan sonra önce Mısır’a, oradan da ABD’ye kaçan 17 yaşındaki Timur Cihantimur ve onu kaçıran anne Eylem Tok hakkında şikâyetten vazgeçildi.
Vazgeçen kişi, Oğuz Murat Aci’nin eşi Şükriye Aci.
Maktulün babası Özer Aci ve annesi Pervin Aci isyan halinde: “Gelinimiz, paraya ihtiyacı olmamasına rağmen oğlumuzun kanını sattı!”

İddia edilen kan parası 100 milyon lira.
Timur Cihantimur’un ünlü bir estetik cerrah olan babası Bülent Cihantimur’un bu miktarı rahatça karşılayabilecek varlığı olduğu tahmin ediliyor.
Parayı aldığı iddia edilen eş Şükriye Aci’nin avukatıysa yapılan kötü yorumlar hakkında hukuki yollara başvuracaklarını açıkladı. İnsan bu tuhaf tablo karşısında karma karışık duygular içine giriyor.
Örneğin kişisel olarak ben, “kan parası” sözüne bile karşıyım. “Nasıl verilir/Nasıl alınır”ı bir kenara bırakın, birine nasıl teklif edilir, bunu bile aklıma getiremiyorum.
Bir yakınımla ilgili, boğazımdan sigortadan gelecek lokma bile geçirmesin Allah.
Ama “kaçma, yakalanma, iade” gibi konularla bir kamu meselesi haline gelen bu olayın bambaşka açıları da var...

Ölen kişi ne derdi?

“Babanı öldüreceğiz, karşılığında şu kadar para” dense kimse kabul etmez ama hayatını kaybeden kişi açısından düşünüyorum:
Önce büyük bir isyan duygusu geliyor insana. Sonuna kadar hakkımı savunması gereken bir yakınım, para karşılığı şikâyetten vazgeçecek... Hortlarım alimallah!
Fakat sonra salim kafayla tartınca: Ben ölüp gitmişim.
Geri getirilme şansım yok. Buna sebep olan kişi de iyi halden 5-10 sene yatıp çıkacak zaten... “Bari gözüm arkada kalmasın, çocuğum güzelce okuyabilsin” diye düşünür mü insan?
En azından eşim, benden sonra rahat etsin ister mi? Maddi olarak tekrar evlenmek zorunda kalmasın? Bilmiyorum, bilemedim şimdi bak...
İddia edilen 100 milyon da iyi para. Kaç çocuğu olursa olsun, geride kalan bir aileyi haydi haydi yaşatır.
Peşin peşin helal etmek lazım:
Bana bir şey olursa sakın tereddüde düşmeyin. Alın paraları çatır çatır yiyin!

Ana mı, yâr mı?

Hani meşhur sözdür, adama sorsan: “Anadan geçilir, yârdan geçilmez”... Ama bu olayda ölene para biçemeyen taraf anne ile baba. En azından şimdilik. Döndük mü yine bir başka söze: “Ağlarsa anam ağlar, gerisi yalan ağlar...”
İnsanlar arasındaki romantizmi bile sarsabilecek, yanındakine şöyle dönüp bir bakmasına neden olabilecek, “Acaba” dedirtecek, çırılçıplak bir gerçeklik işte.
Ayrıca hemen başka bir soru geliyor karşınızdakiyle ilgili: Eş için 100 ise, çocuk kaç para?

Babaya helal olsun!

Olsun, şöyle ki: Bu dava sadece falancayla filanca arasındaki bir kaza/ölüm meselesi değil. Para gücüyle adalete meydan okuma durumu olduğu için toplumsal da bir mücadele aynı zamanda.
Eski Türk filmlerinde insan ezip kahkaha atan “kötü zengin” tiplemesi vardı. O arketipe karşı verilen bir kavga. “Cem Garipoğlu” davasını çağrıştıran benzerlikler var arada.
Üstelik kandırıldık. Anne Eylem Tok, çocuğu Mısır’a kaçırdıktan sonra yanlış yaptığını, dönüp teslim olacağını açıkladı.
Meğer o sırada ABD’ye geçmek için vakit kazanmaya çalışıyorlarmış. Gülüp eğlenirken görüntüleri geldi ama pişmanlığa, üzüntüye, nedamete dair tatmin edici bir laf duyamadık.
O yüzden baba Özer Aci’nin hukuki mücadeleyi sürdürme kararı, özünde hepimizin iradesi.

Vergisel boyut

Saçma sorular birbirini kovalıyor tabii. Kan parasının vergisi olur mu mesela? Versen mi tuhaf, vermesen mi ayıp? Peki o kadar kan parasını veren kişi şimdiye kaç lira vergi ödemiş? Hem maddi çıkar karşılığında mahkeme sonucuna etki etmeye çalışmak suç değil mi? Yoksa belli konularda uzlaşıp yargının işini kolaylaştırmak mı? Parası olan, böyle herkesle uzlaşmaya kalkarsa, bu işin sonu nereye varır? Dert sahibi oldum.