Teröre karşı hangi reçete?

Şehitler, yaralılar, bombalanan sokaklar, araçlar.

Kaşınan bir yara.

Terörün suskunluk sürecinden çıktığı anlaşılıyor.

Bunun nedenleri uzmanlarca tartışılıyor.

’Terörle mücadelede bir zaaf var mı?’.

Beslendiği kaynakların üzerine gidiliyor mu?

Sosyal politikalarla bu önemli sorunun ortadan kalkması için çaba gösteriliyor mu?

Doğu ve Güneydoğu bölgelerine ’devletin şefkat eli’ uzatılıyor mu?

Asker- sivil diyalogu ne durumda?

Bir yığın değerlendirme.

Bir çok bakış açısı.

Geçenlerde İzmir’de şehit cenazesinde gözyaşları sel oldu.

Acılı anne - babalar, kardeşler, eşler, yakınlar, akrabalar...

Yıllardan beri yaşanan bir dramın son halkası.

İzmir’de, Çamdibi semtinde ’ülkesine candan bağlı’ bir göçmen ailenin mütevazı evinde.

Acı ki; anlatılması zor.

Ve sonrasında Eşrefpaşa’da patlatılan bir bomba.

Görevden dönen polis servisini hedef alan...

Ama... O bölgede yaşayan insanlara korku salan, acı ve zarar veren..

Geçen yıl Buca’da bir çöp bidonuna yerleştirilen bomba eylemi gibi...

Sinsice, kalleşçe...

Devlete ve millete hizmet dışında bir suçları olmayan insanlara yönelik...

O yörede oturma ve çalışma dışında kusurları olmayan insanları da vuran...

Ciddi bir tehlike; terör...

Öyle de... Sadece konuşmak mı çözüm?

Ya da... Sadece üzülmek...

Bir şeyleri irdelemek...

Beylik demeçlerin arkasına sığınmak...

Yoksa... Birlik ve dayanışma mı?

Bu konuda topyekun mücadele mi?

Terör tehdidini ’milletçe göğüslemek mi?’.

Bir beklenti içinde olmadan...

Siyaset yapmadan...

Sadece ve sadece Türkiye için...

Türk insanı için...

Galiba zor günlerde önemli olan bu.

Böyle bir dayanışmayı sergilemek.

Güçlü olduğumuzu ortaya koymak.

Terörle mücadelede başarılı olan ülkelerin uyguladığı reçeteler de böyle...

Önce toplumsal birlik ve beraberlik...

Sonra ekonomik ve sosyal çözümler üretmek...

Ve elbette terörün kaynaklarını kurutmak...

Sonra... Halkı kazanmak...

Gerekirse... Yanlış yapanı da...

En önemlisi de; bir kararlılığı ortaya koymak.

Terör böyle alt edilir!