Anneme karşı kinim bitmiyor

Ben 19 yaşında, ailesiyle beraber yaşayan, üniversiteye giden bir genç kızım. Annem, ben 6-7 yaşlarına gelene kadar hep çalıştı. Hafta sonları dahil yüzünü çok nadir görürdüm. O işten geldiğinde ben uyumuş olurdum. Zamanımın çoğu babamla geçti. Annemle yaşamam gereken her şeyi babamla yaşadım ben.
Annemle çok eğlendiğim bir anımın olduğunu hiç hatırlamıyorum.
Ben 7 yaşına gelince annem kardeşime hamile kaldı ve işini onun için bıraktı. Sonra da zaten sadece onunla ilgilendi.�
Benimle bağırıp çağırmadan, kızmadan, eleştirmeden doğru dürüst bir şey paylaştığını hatırlamıyorum.
Üstelik çocukken bana sık sık vururdu.
Şu yaşıma geldim, hâlâ dövmekle tehdit ediyor. Ergenliğimde de annemle çok çatıştık. Hiçbir zaman bana karsı anlayışlı olmadı, hep beni yaşıtıymışım gibi gördü. Hiç anlamaya çalışmadı.
Evet, benim de gerçekten hatalarım oldu ama onun bu kadar tepki vermesini gerektiren şeyler değildi hiçbiri. Eğer öyle olsaydı babam da tepki verirdi ama babam onun gibi değil. Bana söylediği aklımdan hiç silinmeyen o kadar cümle var ki, hepsi kafamın içinde yankılanıyor.
Geçen sene çok kötü bir dönemden geçmiştim, psikolojim aşırı bozulmuştu, kulağım uğulduyordu.
Doktor “ağır depresyon” tanısı koydu.
Ve ben yine korkular içindeyken, annem “Deli olursan sana bakmam haberin olsun” dedi.
Oysa annemin sevgisine muhtaçtım. Gider ona sarılırdım, “Anne bana yardım et” derdim. O ise bana böyle söylemişti.
Daha sonra bana dua okudu, hepsi bu... Aşağılandığım, hor görüldüğüm, gururumun incindiği o kadar şey var ki, onun yüzünden.
Sabahları makyaj yapıyordum, “Yüzün çok çirkin, makyaj yapınca daha da çirkinleşiyorsun” diye beni aşağılıyordu.
1 ay önce bir kardeşim daha doğdu ama engelli. Hamilelik döneminde annem çok ağlamıştı ve doktor bunu ilk söylediğinde annem “Kardeşin senin yüzünden engelli oldu. Sen beni ağlattın, strese soktun, kardeşin de böyle oldu” dedi. O sözleri hâlâ kulaklarımda ve gerçekten vicdanen kötüyüm.
Kendi benliğimi unuttum. Canım çok yanıyor. Ben annemden sadece sevgi ve ilgi görmek istiyordum, o ise sevgisiz büyüttü beni. ◊ Rumuz: Sevgisiz

YANIT

Güzel kızım, hep söylerim, kin ve nefret insana en büyük zararı veren duygulardır.
Üstelik kinlendiğini söylediğin kişi annen.
Ve bu dünyada her ne olursa insan annesine karşı kin ve nefret duymamalı. Çünkü anneler kutsaldır.
Allah bize “Cennet annelerin ayakları altındadır” diyerek çok önemli bir öğütte bulunmuştur.
Hiçbir şey olmasa bile annen seni 9 ay karnında taşımış, sana can vermiş.
Tamam, bazı anneler çocukları arasında ayırım yapabiliyor.
Bazen, nedeni bilinmez, çocuklarından birini haksız yere kendi çektiği sorunların, sıkıntıların nedeni olarak görebiliyor.
Ama belli ki annen de mutsuz bir kadın.
Nedenini bilemezsin, belki çocukluğundan, genç kızlığından kalma bazı sorunları var, belki baban ne kadar iyi bir insan olursa olsun onunla anlaşamamış, mutlu olamamıştır.
Belki işini bırakmak istememiş ama ikinci çocuğu olunca işten ayrılmak zorunda kalmıştır.
Her insanın kendine özgü bir dünyası vardır ve neler hissettiğini anlamak zordur.
Hele dünyaya engelli bir çocuk getirmek onu daha çok üzmüş, ezmiş, perişan etmiş belli ki.
Üstelik bu bir anlamda, sanki sana yaptığı haksızlıkların bedeli olmuş, bir tür ders olmuş.
Kısacası annen de çok acılar çekmiş olmalı sevgili kızım. Kinle, nefretle yaklaşacağına, ona karşı sevgi ve şefkat gösterebilsen, belki hiç ummadığın bir yakınlık oluşur aranızda.
Onun da böyle bir yakınlığa ihtiyacı olabileceğini bir düşün istersen.