Bahar Akıncı

HER yazımızı bir bir alıyorlar elimizden. Oysa ki, biz bu dünyaya en çok, “yaz görmeye” geldik. Bisikletle giderken ellerimizi lavanta tarlalarının arasından geçirmeye, güneşi kirpiklerimizin arasından süzdürmeye, rüzgarla bir olup püfür püfür esmeye, aşık olmaya, aşk acısı çekmeye, eşe dosta bakmaya, uzun sofralar kurmaya, ada vapuruna binmeye, eti kemik geçiyor demeye, kurabiye pişirmeye, ıssız koylarda yüzmeye, yanık tene yoğurt sürmeye geldik!

Her yaz yoğurdu böğrümüze sürüyorlar acısı dinsin diye. “Daha kaç yaz göreceğiz seni Bozcaada” diye düşündüm feribotunla dönerken. 20 yaz daha mı göreceğiz, şansımız varsa 30 mu? Yaşlanıp güneşinde kemiklerimizi ısıtmaya gelebilecek miyiz? Bunu bir tek yukarıdaki, o hepimizden büyük olan biliyor.
Ben yine de bu yaz, hala vakit var diyerek, size adanın yenilerinden bir Bozcaada listesi hazırladım. Ki yerim dar, öneriler haftaya da devam edecek. Bu arada ben hala yoldayım. Kuzey Ege turu neredeyse tamamlanmak üzere, gittiğim her yerde beni ve kitap projeme destek veren vişne çürüğü Qashqai’mi tanıdığınız için teşekkürler. Öyle güzel yerlerde, öyle güzel insanlar yanıma geliyor ki, sizi takip ediyoruz diye, sevincimi anlatamam. Yol hikayelerimin tamamı instagram @baharakinci, snapchat bhrakinci adreslerinde!

YENİ OTEL
Aya Petro Bozcaada: Aya Petro, Ada’nın Mermer Burnu’nda halen kalıntıları duran manastırının ismi. Otel haline bürünmüş şekli ise Türk Mahallesi’nde. 7 göbekten Adalı bir aileye ait. Temiz, konforlu, merkezi, kahvaltısı güzel, kocaman bahçeli, mimarisi güzel, yan tarafta ücretsiz otoparkı var. Yüksek sezonda gecelik oda fiyatı; (alt kat odalar) 2 kişi kahvaltı dahil 250 TL – www.ayapetro.com

YENİ KAFE

DAHA ben bu genç yaşımda neler göreceğim acaba? İlk kitabımı yazayım, dere tepe gideyim, fotoğraflar çekeyim, off road arabamın tepesine taktığım kamera ile aksiyon videoları yapayım derken, ilk durağım Gökçeada’da, büyük nefret ettiğim FETÖ, memleketi devirmeye kalkıştı.

Bütün gece hop oturup hop kalktığımız yetmemiş gibi, kendimizi önce bankamatik, sonra ekmek kuyruğunda bulduk. (Ada’da ve üstelik seferiyken benim ekmek kuyruğunda ne işim var? Onu hele hiç bilmiyorum.) İlk bir kaç dakika aksiyon filmi tadında geçiyorken, henüz ne olduğunu anlamamışken, ilk kanın dökülmesiyle kendimize geldik. Korkunç şeyler oluyordu ve elimizden hiç bir şey gelmiyordu, çaresizce beklemekten başka. Darbe denen demokrasi yoksunu hareket bir yana, kandırılarak köprülere çıkarılan el kadar sabi askerlerin linç edilmeye kalkışılması bir yana... Hayatımda hiç bu kadar canım yanmamıştı, hem o gece öldürülen şehitlere, hem de gencecik askerlerin düştüğü hale... Gökçeada’dan çıkıp Bozcaada’ya ulaştığımda ise başka bir haber bekliyordu beni, OHAL! Kaderimizse çekeceğiz, yeter ki, bitsin bu kabus derken düşünmeden edemedim, “Allahım 3. durağımda başıma ne gelecek.” Siz bu yazıyı okurken ben Behramkale’deki kazı alanını fotoğraflıyor olacağım, şükür henüz başka bir olay yok memlekette, ben de usul usul yoluma devam ediyorum. Sizi bir kaç Gökçeada notu ile başbaşa bırakırken, hikayenin tamamı instagram: @baharakinci / snapchat: bhrakinci hesabında... Beni yalnız bırakmayın, her durakta bir şey oluyor.

Gökçeada, köyleri güzel ada
Yolu sandığımdan daha kolaymış. İstanbul üzerinden gelirsen Kabatepe’ye kadar 3,5 saatte inip oradan kalkan feribotla 1 saat 15 dakikada adadasın. İzmir üzerinden gelirsen Çanakkale’den Kilitbahir’e, oradan da karayolu ile yine Kabatepe’den kalkan feribota geçmen gerekiyor. Ada içi ulaşımda aracınızın olması şart...

Nerede kalalım

Çok severim ben bu ‘gizli saklı’ lafını. İçinde herkesin bilmediğini keşfetmenin hazzını ya da hınzır bir şey yapıyormuşçasına çocukça bir suçluluk duygusunu taşır.

Gizli saklı güneşlenmek, gizli saklı atıştırmak (diyetteysen), gizli saklı öpüşmek, ders çalışman gereken yerde gizli saklı bilgisayar oynamak, toplantıdaysan whatsapp’tan gizli saklı arkadaşınla yapılan geyik... Belki sürekli her duygusu bastırılan bir toplum olduğumuz için gizli saklıya bu kadar meyilliyiz, bilmiyorum. Bildiğim bir şey var, o da önümüzdeki hafta, tüm kıyı Ege’nin gizli saklı adreslerini, köylerini, yerel adreslerini, köy kahvelerini, koylarını kısaca yerel olan ne varsa, ne kaldıysa yazmak, fotoğraflamak, videolar çekmek üzere yollara düşüyorum. Tüm yol hikayemi, instagram’da @baharakinci hesabından, snapchat’te bhrakinci adresinden takip edebilirsiniz. (Edin olur mu? Beni yollarda yalnız bırakmayın) Hikayelerin geniş özeti de her pazar bu köşede olacak.

 

ENT RESTAURANT

An itibariyle Bodrum’da olanlara, az bilinen rüya gibi bir öneri; Ent Restaurant! Nerede? Bodrum Merkez’den Yalı tabelalarını takip edin, Kızılağaç köyü yoluna sapın, 1 km ileride sağda; Selahattin Pınar Çiftliği’nin bitişiğinde güllerle, asırlık ağaçlar ile çevrili bir vaha. Neden gidilir? Toscana ve Kuzey İspanya’nın köylerinde sunulan ‘fine dining’ deneyimini Bodrum malzemeleri ve Ege ritüeli ile deneyimlemek için. Şefi kim? 7 masalı restoranın şefi ve kurucusu Yoldaş Sönmez; iki üniversite mezunu, Kanada’da, Viyana’da, Abu Dhabi Grand Prix’sinde executive chef olarak görev yapmış, Kempinski Barbaros Bay’da Chef de Cuisine olarak çalışmış. Mutfağın tamamı okullu genç bir ekip. 10 course ve 6 course’dan oluşan iki ayrı tadım menüsü var. Ne yenir? Tarama salata, kupez topları, domates tarlası, muska böreği, kuzu, ve satsumalı panna cota’nin bulunduğu 6 course’luk menü efsane! Öğlenleri kapalı. www.entrestaurant.com - (0252- 3692426)

 

LATİFE HANIM MEYHANESİ

ÇOK değil, 10 gün öncesine gidelim...

Kuzey İspanya’nın Bilbao şehrinden kalkan İstanbul uçağına binmek için havalimanına gidiyorum. Temiz, modern, şık ve bir o kadar da küçük havalimanı. 1996 yılına dek terörün en şiddetlisini yaşayan Bilbao, Avrupa’da terörle yaşamasını öğrenmiş, ancak bunu alışmak olarak algılamamış en önemli şehirlerden biri. Havalimanında ilk kontrol noktası bundan bir kaç yıl önce kaldırılmış, ancak alana ayak bastığınız andan itibaren termal kameralarla her noktada izleniyorsunuz. Kurt köpekli SAS komandolarının etrafa yaydığı güven duygusunu saymıyorum bile. Çünkü yıllarca, (tıpkı Madrid gibi) ETA gerillaları ile mücadele ediyor Bilbao, neredeyse her akşam bir mahallesinin çöp kutusunda bomba patlıyor.

Son saldırıyı, üstelik henüz bir kaç hafta önce ateşkes imzalanmasına rağmen 2006 yılında Madrid Havaalimanı’nda patlatıyor ETA. Fakat güvenlik önlemleri o kadar üst düzey ki, yaklaşabildiği tek yer otopark yakını. Saldırı sonrası otoparktan 40 ton enkaz çıkarılıyor 1 hafta boyunca. Bombanın şiddetini varın siz düşünün. Ama o kamyonet, o havalimanının önüne dahi yaklaşamıyor. Otopark patlamasında 2 Ekvatorlu vatandaş hayatını kaybediyor.
Tüm bunları düşünürken uçağım İstanbul Atatürk Havalimanı’na doğru alçalıyor. Havalimanından metroya doğru ilerliyorum. 10 gün önce. Elimdeki iki valiz, İstanbul metrosunda değiştirdiğim 3 hat boyunca hiç bir güvenlik önleminden geçmiyor. Sorduğumda kimse cevaplamıyor. ‘Şans eseri yaşıyoruz’ diye geçiriyorum içimden.

 

YÜREKLERİ DAĞLAYAN O GECE VE BENİ DAĞLAYAN O ANONS
Gelelim geçtiğimiz salı akşamına. O meşum geceye. 28 Haziran 2016. Saat 20:30 civarı. Bu kez Bodrum’dan 40 dakikalık bir rötarla Atatürk Havalimanı’na iniyorum. Tam çıkarken, İsrail uçağından henüz inmiş bir arkadaşım arıyor. Dur diyorum eve gitmeden seni göreyim, dış hatlara geliyorum, bir kahve içeriz. İlerlerken, tekrar arıyor ve diyor ki, babam geldi almaya, duramıyor, cuma buluşalım. Geri dönüp saat de geç olduğu için bir taksiye biniyorum. Saat 21:00’e doğru ayrılıyorum alandan. Yaklaşık 20-25 dakika sonra, havalimanı taksisinin telsizinden yaşadığım süre boyunca unutmayacağım bir anons yükseliyor. “Havalimanı’ndan çıkan taksiler, 3 büyük patlama yaşadık, silahlı çatışma devam ediyor, çok sayıda yaralı var, yolları açın.”

Son 3 yılını, adalarda yaşayan Yunan halkının içine düştüğü krizle eğlenerek geçirdi bu millet.

Yok efendim zaten paraları yokmuş, yok efendim hem paraları yokmuş hem de çalışmıyorlarmış, yok efendim Türkler olmasa toptan batarlarmış. Kısacası, komşunun hali ile eğlenmekte hiç bir beis görmedik. (İlaveten şunu da göremedik; adamlar yüz yıla yakın zamandır, adalarının ve Greek kültürünün algı pazarlamasında destan yazmış, kriz olsa ne gam, yaz gelince dünyanın dört bir yanından turist akıyor.) Derken gün oldu devran döndü, turizm krizi başımızda kabak gibi patladı. (Neyse ki bayram geldi de oteller ve esnaf az biraz nefes alacak.) Peki ne oldu? Şimdi kimsenin turizm pazarlamasını bizden çok daha iyi kıvıran Yunan ile dalga geçecek hali yok. Ağzımızı bıçak açmıyor. 

Tüm bunlar yaşanırken, geçtiğimiz hafta umut verici bir şey oldu.
1. Didim ve Leros belediyeleri arasında kardeş şehir protokolü imzalandı. (Didim-Leros arasındaki kardeşlik protokolü resmi anlamda Türk-Yunan devletleri arasında bir ilk)
2. Didim Ticaret Odası, mobil vize ofisi açıyor. Yeterli talep olursa 6 Temmuz’dan itibaren Kos, Kalymnos ve Leros feribot seferleri başlıyor.
Bu ne demek? Bu şu demek; bizden Yunan’a turist gittiği kadar, onlardan da bize gelecek. Tıpkı, Kuşadası – Samos arasında bizden giden geminin oradan dolu geri dönüşü gibi. (hadi inşallah) – Feribot seferleri ile ilgili bilgiye; 0252813 68 13 veya 0535 599 69 00 numaralı telefonlardan ulaşabilirsiniz. Bu arada, madem Leros’a feribot seferleri hem Bodrum, hem Didim’den başlıyor; o halde size biraz Leros ipucu verip öyle bitireyim yazımı...

NEDEN GİDİLİR? Leros; bugüne dek gördüğüm en fotojenik Yunan adalarından biri. Bol bol fotoğraf çekmek, canının istediği yere havlunu atıp denize girmek, şahane yemek, yaşlı mübadil amcalarla sohbet etmek, kahvelerinde frappe içmek için bile gidilir.

GEÇEN hafta Kalymnos notlarımı yayınladım.

Bir üçlemeydi aslında, Kalymnos ile başlayan Leros ile devam eden, Bodrum ile sürecek olan. Yine sürecek, haftaya Leros, ondan sonraki pazar da Bodrum notlarım olacak. Ama önce aydınlatma gereği duyduğum bir kaç detay var. Kendimi size borçlu hissettiğim...

Kalymnos yazısının çıktığı gün, mail ve instagram mesajı ile epey bir eleştiri oku yolladınız bana, sağ olun var olun. Okunduğumu gösterir, duyarlılığınızı gösterir ki, bu da sadece fotoğraflara bakıp geçilen bir ülkede, umut verici bir şey. Eleştiri oklarının ucundaki nazik mesajlarınızın (hakikaten nazikti gelen mail ve mesajlar) halet-i ruhiyesi ise şu, “ülke turizmi bu kadar tepe taklak giderken, nasıl olur da sen bir Yunan adası hakkında yazı yazarsın?”
O zaman gerekçeli savunmamı aşağıda madde madde açıklıyorum, hazır mıyız?
Uçaklar uçmuş: Şu an bu yazıyı yazarken girdim bir kaç uçuş arama sitesine, lafı dolandırmadan bayram tarihlerini, destinasyona da İstanbul – Bodrum, İzmir - Antalya gibi, İzmir – Alanya gibi, 9 günlük tatilde valizinizi alıp gitmek isteyebileceğiniz yerleri yazdım, yurtdışı biletlerine girmedim bile... Çıkan sonucu söyleyeyim mi? En ucuz bilet İzmir – Antalya. O da ortalama 540 TL civarında!
Oteller dolmuş: Ama nasıl dolmak? Normal fiyatın 2 katı, 3 katı, 5 katı fiyata! Üstelik son 5 senedir yeni moda, “4 gece 5 günün altında konaklama kabul edemiyoruz güzel kardeşim.” E ya ben sırt çantamı ve sevdiceğimi yanıma katıp Güney Ege turuna çıktıysam? Bodrum’dan girip Gökova’dan çıkacaksam, Fethiye’de kelebek kovalayıp oradan Dalyan’a dönüp balık tutacaksam?
Yemekler pişmiş: Bayram tatilinde en korktuğum şeylerin başında, bir tatgil yöresindeki popüler restorana gitmek var bu ülkede. Ne ile karşılaşacağımı bilmiyorum, ne yiyeceğimi bilmiyorum, nasıl servis alacağımı bilmiyorum... O yüzden son yıllarda bayramda hiç bir yere gitmiyorum. Giden varsa bana yazsın.

UZUN zamandır ara verdiğim seyahat notları bu hafta itibariyle yeniden başlıyor sevgili bağlasan durmaz okur. Bu vesile ile eylülün 1’ine kadar yollarda olacağım.

Adalardan, Çeşme ve Bodrum’dan, Kuzey Ege’den, Güney Ege’den hatta zaman zaman dünyadan, Avrupa’dan, Balkanlar’dan bildireceğim. Yeni ne var, nabız nasıl, ne ne kadar, nasıl gidilir, ne yenir, ne giyilir, nerede kalınır, ne dinlenir, hangi koydan denize girilir... Aradığınız, aramadığınız, aklınıza gelen gelmeyen her köşe bucak; her pazar bu köşede olacak.

(Daha da ayrıntılı bilgiler için; instagram: @baharakinci, snapchat: bhrakinci)
İlk durağımız bir üçleme; Kalymnos – Leros - Bodrum. Bugün başlayıp Bayram’a kadar uzanacak notlarım. Hazırsanız, buyrun başlayalım.

Neden gidilir
Kalymnos; Bodrum’un 26 km batısında yer alan; ilk ayak bastığında pek bir şeye benzetemeyeceğin (liman biraz çorakça) adayı keşfettikçe aşık olacağın, kuzey tarafı yemyeşil, evleri güzel, yemeği güzel, gün batımı efsane bir “büyük ada”. Büyük diyorum, çünkü yaz aylarında nüfus 30 bine kadar çıkıyor. Canının istediği yere havlunu atıp denize girmek, kaya tırmanışları yapmak, trekking turlarına katılmak, şahane yemek yemek, yaşlı mübadil amcalarla sohbet etmek, kahvelerinde frappe içmek için bile gidilir.

Nereleri gezilir

NE haftaydı! Başbakan değişti, yeni kabine kuruldu, gencecik çocuklarımızı şehit vermeye devam ettik, dolar dalgalandı, aşıklar kavuştu, sevenler ayrıldı, bebekler doğdu, vadeler doldu, hep birlikte çalışmaya devam ettik.

 

Bu baş döndüren haftadan küçük küçük notlar yazdım sana ey baharın geldiğini bile anlamamış gündem yorgunu okur! İstedim ki biraz gündemin dışına çıkalım, uçan halıya binip baharın neşesini içimize çekelim. Evet; sen farkında değilsin ama neşeli bahar geri geldi, çık o zaman dışarı, çek doğayı içine...

 

Efes, insan yüzü görmeye başlamış
1-4 Haziran’da gerçekleşecek uluslararası bir projenin Efes – Selçuk ayağı için an itibariyle dünden beri bölgedeyim. Bir ay önce projenin keşfi için geldiğim Efes Antik Kenti bomboşken, dün nihayet içeride 300 kadar turist vardı.

Yeterli mi? Asla! Geçtiğimiz yılın bu mevsiminin 10’da 1’i diyor Efes yetkilileri. Ama geçtiğimiz ay, hem de pazar günü, içeride 7 kişi olduğunu varsayarsak; hafta içi 300 kişi de umut verici... (bardağın dolu tarafı)