Uğur Dündar: Ölümcül oyun

Uğur DÜNDAR

SALI akşamı ‘‘Arena’’da ‘‘off shore’’zedelerin dramlarını ekrana getirdik. Tasarrufları, devletçe el konulan bankaların ‘‘off shore’’ hesaplarında batanların öyküleri yürek yakıcıydı.

Kimi, elinde avucunda ne varsa bu hesaplara yatırmış, kimi yüksek faizli ‘‘off shore’’un cazibesine kapılarak, evini barkını satıp, batmak üzere olan bankaya koymuştu.

DUYAN YOK!

Şimdi yitip giden paralarının ardından gözyaşı döküyorlar.

Hatta parasıyla birlikte yaşama bağlayan umutlarını da yitirenler kendini yakıyor, intihar ediyor, ya da kahırdan ölüyorlar.

Bu ölümcül dramanın bitmiş tükenmiş insan portreleri, yayın gecesinden bu yana düşlerimi neşterleyip, karşıma dikiliyor ve sıkıntıdan sırılsıklam olan bedenimi, yatağımda adeta bir topaç gibi döndürüp duruyor.

Hükümet yetkililerinin, dışı hoş içi boş banka binalarının önlerinde yankılanan çığlıkları duymaya niyetleri yok gibi görünüyor.

Onların gerekçesi hazır:

‘‘Off shore hesaplarına devlet güvencesi verilmiyor. Vatandaşların daha fazla faiz almak uğruna paralarını bu hesaba yatırıp, riske girmemeleri gerekirdi...’’

MADALYONUN ARKASI

Bu açıdan bakıldığında gerekçe haklı gibi görünüyor.

Ama madalyonun öbür yüzünü çevirdiğimizde tamamen farklı bir durumla karşılaşıyoruz.

Örneğin devlet, (x) bankasının tehlikeli bir sürece girdiğini iki yıl önceden görüp kendince önlem almış ve bir Hazine yetkilisini görevlendirmiş. Yani bir bakıma, tüm kararları ve işlemleri kontrol altına almış. Ancak ne ilginçtir ki alarm sinyalleri veren bankanın ‘‘off shore’’ hesap açma yetkisi iptal edilmemiş. (Arazi ve bina yağmacılığından başka bir işle uğraşmayan banker kılıklı spekülatörlere, banka açma izni verilerek, daha baştan çok büyük bir yanlış yapılmış...)

Bu durumda vatandaş, devlet eliyle tuzağa düşürülmüş ve kandırılmış olmuyor mu?

Tabii ki oluyor. Hatta kendini yakanların, intihar edenlerin ve kahrından ölenlerin yakınlarının, bu sorumsuzluğu sergileyenlerden hesap sormaları gerekiyor.

Ne var ki bugüne kadar hesap soran vatandaş modeli ortaya çıkmadığından, batan bazı bankaların sahipleri krallara özgü yaşamlarını sürdürüyor, hükümetler ölümcül dramaları görmezden geliyor.

Vatandaş bir kez daha dolandırılırken, malı götürenin trilyonları, yanına kár kalıyor.