Bir gün değil her gün gerek

GÜLMEYİ EĞLENMEYİ SEVERLER
“Hüznü sevmem, her şeye rağmen gülümsemeye çalışırım. Elbette üzülürüm, ağlarım da. Ama daha çok gülümserim. Belki bu yazdıklarıma çok gülümsenemez. Ama bizim de herkes gibi, çocuklarımızın da tüm çocuklar gibi gülmeyi, eğlenmeyi sevdiğini bilin istedim. Sevgili abim Nedim Bubik ne bizi, ne de oğlum Efe’yi (Efeçino’yu) unutur. Geçtiğimiz ve ondan önceki yıllarda da köşesini açtı bizlere. Sadece özel günlerde değil, her daim yanımızda. Tam da bundan söz etmek istiyorum.

BİR TEBESSÜM BİR MERHABA
Sadece otizmli bireyler değil, tüm engel grupları için aynı şey geçerli. Özel günler, seçilmiş zamanlarda hatırlanmak istemiyorlar. Hayatın her anında hatırlanmak, diğer herkes gibi alaka görmek istiyorlar. Onlarla karşılaşıldığında o ortamın terk edilmesi, uzak durulması yerine, minik bir tebessüm, bir merhaba bekliyorlar.

ŞOVDAN ÖTEYE GİTMİYOR
Sizlere, ‘Hadi bugün falanca kuruma, filanca derneğe gidin, şuradaki yürüyüşe katılın’ demeyeceğim. Çünkü birçoğunun ‘beklentili şovdan’ öteye gitmediğinin artık farkındayız. Bizlerin çocukları ve yakınlarıyla özel günlerde bir araya gelen birçok kişinin çıkarcı tutum sergilediğini gördük, görüyoruz. Mesela engelli haftası, otizm farkındalık günlerinde sözü geçen yetkililer bol bol fotoğraf çektirir, diğer günlerde pek ilgi göstermezler çocuklarımıza. Elbette işini hakkıyla yapanlar var. Onlara teşekkür ederim.

BAZEN ÖĞRETMENLER İSTEMİYOR
Özellikle ‘normal’ okullarda eğitim gören kaynaştırma öğrencileri birçok sorun yaşıyor. Birçok okulda ailelerin yanında bazen öğretmenler bile istemiyor çocuklarımızı. Bazen başarıları gölgeleniyor. Çok başarılı olup, birinci olan çocuklarımıza ‘alelacele’, basit bir kağıda sarılı hediye verilirken, okul ikincisi çocuk için ‘aslında birinci bu, diğeri engelli’ havası yaratılıyor. Üstelik tüm koşullar eşitken yapılıyor.

YETKİLİLERDEN BEKLENTİLER
Otizmli çocukları olan aileler olarak devletten, siyasilerden, belediyelerden isteklerimiz var. Birincisi, ‘Otizm Eylem Planı’nın uygulanması. Plan uygulanırsa birçok sorunumuzun çözüleceğini söyleyebilirim. İkincisi, belediyelerden ya da hangi kurum yapabilirse ondan. Zaman hızla ilerliyor, çocuklarımız büyüyor. Okul hayatı sona eren çocuklar başka faaliyet alanı bulamazsa maalesef tekrar eve kapanıyor. Evet, şehrimizde belediyelerin öncülüğünde engellilere yönelik birçok uygulama var... Bunların uzun zamana yayılmasını, artırılmasını, özellikle de spor kurslarının kısıtlı gün ve saatlerden daha geniş zamana ve günlere alınmasını istiyoruz.

BİZLER GÖÇÜNCE ONLARA NE OLACAK
Ülkemiz genelinde başta otizm olmak üzere, engelli çocukların çoğunlukla anneleriyle yaşadığını biliyoruz. Bu sebeple, çocuğunu kimseye bırakamayan aileler için gündüz, günlük, saatlik bakım evleri istiyoruz ki; o insanlar da kendilerine zaman ayırabilsin. Az da olsa etkinliklerde bulunabilsin. En önemlisi, bizler bu dünyadan göçüp gidince çocuklarımızın ne olacağını şimdiden bilmek istiyoruz. Daha birçok isteğimiz var... Son yazdığımın gerçekleşmesi en büyük mutluluğumuz olacaktır.”

Etkililerin, yetkililerin duyarlı olmasını umuyor ve diliyorum. Fedai’nin, Ebru’nun, çok kıymetli Efe’mizin, tüm otizmli ve engellilerin yolu açık olsun. Herkese kolay gelsin!