Doğumdan sonra unutkan oldum!

Ama sor, babannemle ilgili her tür vakayı kronolojik sayar. Kayınvalidem de benzer özellikler gösterir ama, o çoktan seçmeli unutuyor.
Kayınvalide: Sen bana “Anne bize çok karışıyorsunuz” da demiştin. O lafı da etmiştin bana!
Ben: İftira halbuki değil mi anne?
Kayınvalide: Neye karışıyorum? Bir anne olarak oğluma yaptıklarını hazmedemiyorum. Üzüm gibi saçları vardı oğlumun. İki numara kestirtiyorsun şimdi.
Ben: Üzüm? Analojiyi anlamadım çünkü ben tanıdığımdan beri oğlunuz kabriyo.
Kayınvalide: Döktün çocuğumun saçlarını ben hatırlıyorum, siz evlenirken üzüm gibi saçları vardı.
Ben: Biz evlenirken üzüm masada meyva olarak vardı, onu hatırlıyo olmayın siz.
Kayınvalide: Onu hatırlamıyorum ama aslanlar gibi oğlum evlenirken yengem “Sizin gelin de biraz kısa” demişti bunu hatırlıyorum bak.
Kadın oğlunu fırça gibi saçlarla hatırlıyor ki, sanıyorum “oğlu” o zamanlar dört yaşında falandı sevgili okur. Saçların tepe bölümünü ODTÜ’de bırakıp mezun olduğu dönem kayıtlardan çıkmış kayınvalidem için. Buna mukabil bana “kısa” dendiği dün gibi net! Herşeye rağmen ben, oğlumun doğduğu güne kadar hafızası ile övünen bir kadınken, hayatın beni savurduğu nokta karşısında dehşet içindeyim. Doğum yaptığımdan beri eşit ağırlıkla her şeyi unutuyorum. Misal eski çalıştığım yerde:
Yenal: Peki neymiş yani? Röportajın ana fikri ne?
Ben: Çok net değilim.
Yenal: Ne konuştunuz Mehtap?
Ben: Ehm...
Yenal: Peki filmin adı neymiş?
Ben: Ezberleyemedim.
Yenal: Mehtap sen bugün bir röportaja gittin. Bu kadarını hatırlıyor musun?
Ben: Kendimi arabada hatırlıyorum, gerisinin üstünde sis perdesi var, ehehe.
Yenal: ...
Çok şeyi unutuyorum ama ben de aynı annem gibi kayınvalidemin söylediği bir takım şeyleri unutamıyorum.
Kayınvalide: Mehtap sen Sarhan’la aynı yaştasın dimi?
Ben: Evet?
Kayınvalide: Kırışık kremlerini ihmal etme, bak sonra oğlumdan yaşlı görünürsün. Doğum zaten çökertiyor kadını, bir de aynı yaştasınız...
Ben: Beni siz çökerttiniz anne, doğum yapmak diil.
Kayınvalide: Efendim?
Ben: Hı? Ne oldu? Biri bir şey mi dedi? Farkında değilim, hiç hatırlamıyorum!
Unutkanlık feci bir şey sevgili okur. Ne kadar zeki olursan ol, hatırlayamadığın anda salak durumuna düşüyorsun. Arada unuttum numarası yapıp kurtarmak da söz konusu ama bu anlar çok nadir. Hep doğumdan sonra böyle oldum. Ve sanki yaşlandıkça anneme daha fazla benziyorum. Bunu kabul ettiğim şu anı unutmak için ise komaya bile razıyım.

Son söz: Amerikalı uzman Dr. Marc Weissbluth tarafından yazılan ve Türkçe çevirisi Gün Yayıncılık tarafından “Mışıl Mışıl Uyuyan İkizler Mutlu Aileler” isimli bir kitap var. İkiz bebekler ne zaman birbirlerinden ayrılmalı, nasıl uyutulmalı gibi konularda daha çok bebekler üzerinden bilgi veren bir kitap. Neden “uyku” kısmında bu kadar uzun durulmuş çözemedim. İkizlere dair “aynı okula mı gitsinler, aynı sınıfta mı okusunlar, aynı kurs olur mu” gibi aileleri yoran çok soru varken sadece uykuya kitlenmiş Amerikalı uzmanı anlamadım.