Onların çığlığı ve biz...

Yapılması zorunlu olan etkinlikler arasında, “Cüzzamla mücadele” ve “Veremle Savaşö gibi özelliğini yitirmiş gün ve haftalarda var, devam etmekte olan, “Lösemili Çocuklar Haftası” gibi çok özel olanlarda...
Lösemiye yakalanmış olan çocuklara karşı ne kadar duyarlıyız, o tartışılır...
Bence, yeterli değiliz!...

Neyse...

Lösemiyle mücadelede, tartışılmayan tek gerçek, insanları bu konuda yardıma çağıran LÖSEV’in, Bursa İl Koordinatörü Füsun Emecan Özcan’ın çalışma arkadaşlarıyla yaptıkları mücadele....
Bursa’da uzun süredir görev yapan Füsun Emecan Özcan, bilgisi, birikimi, cana yakın kişiliği ve insanlarla iletişimiyle, gerçekten sıra dışı bir yönetici...

Çalışma arkadaşlarıyla, sadece lösemi ile mücadele eden çocuklara veya diğer hastalara değil, ailelerine de ayırt etmeksizin yardımcı oluyor...
Onların, çığlıklarını duyurmak için adeta çırpınıyor...
Tıpkı, geçtiğimiz hafta başlayıp, yarın sona erecek Lösemili Çocuklar Haftası’nda olduğu gibi...

LÖSEV, lösemi hastalığı ile mücadele eden çocuklara destek sağlamak için bu yıl, hastalıkla mücadele eden tüm çocukların ortak duygusu olan, “Maskemi Atarım. Hayalime Koşarım” mesajı ile yola çıktı.
Farkındalık oluşturmak için, haftanın ve löseminin rengi olan turuncuyu benimsedi...
Haftaya, Bursa Valisi Yakup Canbolat’ı makamında ziyaret ederek başladılar...

Seslerini duyurmak için basın kuruluşlarına gittiler...
Okullarda ders zillerinin LÖSEV Marşı olarak çaldırıp, düzenledikleri seminerlerde, 10 yıl önce 150 olan, aralarında yetiştinlerinde bulunduğu hasta sayısının, Bursa’da 2 bin, bölgede ise 3 bine ulaştığı bilgisini verdiler...
Yani, ciddi şekilde uyardılar..

Açılan LSV Dükkan stantlarında anne el emeği ürünlerin satışı ile tedavi gören çocuklara destek sağladılar....
Buna rağmen, seslerini duyuramadıkları kişilere ulaşmak için, kortej yürüyüşü yaptılar...
Karayolununun trafiğe kapanması sonucu, bekleyen sürücüler ile yolculara, “Bu ülkede, lösemili çocuklarda var” mesajını verdiler...
Görevlerini en güzel şekilde yapıp, alkışlandılar...
Şimdi, sıra bizde...
Bakalım onların çığlığına, nasıl bir tepki vereceğiz...
Veya vermeyip, sadece alkışla yetineceğiz...
Bekleyip, göreceğiz...