Veliaht Mourinho

Öyle diyolla. Ben de inanmakta pek zorlanmıyorum. Tasma takıp yanında dolaştırabilecek kadar kendisinden bağımsız bir şeye dönüşen egosunun, Mourinho’ya neler yaptırabileceği konusunda deneyimliyiz zira.

Bir tanesi çok çarpıcı gelmişti bana. Mourinho, Galatasaray maçının sonunda, maçın bitimini beklemeden gitmiş, az daha turu kaptıracağı takımın teknik direktörüne, Fatih Terim’e sarılmıştı. Biz o sırada, Galatasaray’ın başarısından öyle büyülenmiştik, memleket futbolunun pisliğinden öyle yılmıştık ki, bu sahne karşısında neredeyse ağlayacaktık. Ama literatürde “Mourinho kibri” olarak bilinen tabirin hayata geçmesi iki dakika sürmüştü.
Mourinho, Galatasaray’ın soyunma odasını ziyaretinden söz ederken “Onları, Real Madrid'i yendikleri için tebrik ettim” demişti. “Onları, bizi yendikleri için tebrik ettim” dememişti.

Kendini bir anda takımın yenilgisinden sıyırırken, bir yandan da Real Madrid'in dayanılmaz büyüklüğünün altını çizmişti. Sportmence bir ziyaret fikri, yerini birden özgüven sosuna fazlaca bulanmış, artık bir reflekse dönüşmüş, “Adam tutamıyor kendini” dedirtecek çok tanıdık bir kibre bırakıvermişti.

O yüzden; topu, futbolcusu Cesar Azpillicueta’ya yavaş veren top toplayıcı çocuğu tehdit ettiği ya da azarladığı iddiaları üzerine bir an bile “Yapmamıştır canım, Ada basını işte, yine abartıyorlardır” filan demedim. “Doğrudur” dedim, “Yapmıştır, beklenir.”

Sonra açıklamalarını okudum, “Geçtiğimiz sezon Eden Hazard, Swansea maçında top toplayıcı çocuğa vurduğu için oyundan atılmıştı, ben de aynı olayın yeniden yaşanmasını istemediğim için müdahale ettim” diyerek kendisini savunmuş. Top toplayıcı çocuğu yalnızca uyardığını belirtmiş, “O sırada Cesar Azpillicueta'nın kendisini kaybederek, çocuğa vuracağını düşündüm. Yanına gitim ve 'Eğer böyle davranırsan, bir gün seni döverler’ şeklinde uyardım” diyesiymiş.

Daha önce bir futbolcu bir top toplayıcı çocuğa vurmuşmuş, vurunca atılmışmış, yine öyle olmasınmışmış. Eğer çocuk böyle yaparsa, hep, bir takım futbolcular tarafından dayak yermiş!

Kibir böyle bir zehirdir işte. “Büyüklük, azamet” sözcüklerinden alır kökünü. Kendini, yaptığın işi öyle büyük, öyle önemli sanırsın ki, şiddete maruz kalanı değil, şiddet uygulayanı kollarsın. Gün gelir bir çocukla kavga edersin.

Real Madrid Teknik Direktörlüğü yaptığı yıllarda, oğlu, bir Real Madrid-Getafe maçında top toplayıcılık yapmıştı. Tahmin edersiniz, Jose Mourinho’nun oğlunun adı Jose Mourinho. Jose Mario Mourinho. Ona biri yaklaşsındı bakalım, görürdü dünyanın kaç bucak olduğunu.

Bizim buralarda da böyle; golü de tokadı da yiyen hep başkalarının çocukları!