Çevre Günü’nüz kutlu olsun...

Dudağımı saçak altına doğru uzatıp serçe şarkısı söylemek geliyor içimden, becersem de, beceremesem de...

Daha dün Edremit Körfezi’ne açıldım, yunuslar yok...

Papatya tarlalarına kutu kutu “yazlıklar” yaptı müteahhit, adını da “cennet evleri” mi koymuş, ne...

Bu sene menekşeler açmadı.

Belki seneye...

*

Bir şeyler eksiliyor.

Domatesler, salatalıklar, erikler eskisi gibi kokmuyor... Nergis topladınız mı hiç son zamanlarda?..

İçinizde çiğdem çiçeğini gören var mı?..

Son yıllarda rastlıyor musunuz hiç sincaba?..

Eksik var, eksik...

Bir şeyler kayboluyor giderek gözlerimizden...

Diyelim ki neden kırlangıçlar evlerin balkonlarındaki o köşelere yuvalarını yapmıyorlar kaç senedir?..

Kim yıktı kırlangıç yuvalarını?..

Neden?..

*

Sevdam Seyfe Gölü’ne ne Macar ördekleri geldi, ne flamingolar, ne yaban kazları... Çevreciler haber verdiler; karacaları ile sülünleri Anadolu yakasındaki ormanlardan kovmuşlar... Konya’nın yaban koyunlarını dikenli tellerin arasına kapattılar...

Tuz Gölü artık yok...

Söyler misiniz; Marmara var mı?..

Hadi denizin mavisini fotoğraflarda sakladınız... Peki iyot kokusunu nasıl anlatacaksınız çocuklarınıza?..

Şu pis kokan kıyı kasabaları...

Şu çirkin-zevksiz-beton ve çelik yığını şehirler...

*

Önceki gün “Dünya Çevre Günü” idi.

Yayınlanan uluslararası araştırmalara göre, çevreyi en hızlı tahrip edip hızla tüketen ülkedir Türkiye...

Siz altına uzanacağınız bir tek ağaç bilir misiniz?..

Akasya kokuları yok...

Tarlalar menekşe vermedi bu sene...

Belki seneye...