Ejderhalar gerçek oluyor

GERARD BUTLER: Görsel şölen vaat eden bir film

◊ Bu karakteri yıllardır canlandırıyorsunuz. “Ejderhanı Nasıl Eğitirsin” serisiyle çıktığınız bu uzun yolculuk sizin için ne ifade ediyor? Bu karakterle kurduğunuz bağı nasıl tanımlarsınız?

- Bu karaktere, bu seriye karşı gerçekten büyük bir sevgi besliyorum. Seri çok başarılı oldu ve ciddi etki yarattı. Yönetmenimiz Dean DeBlois, filme bu büyük enerjiyi getirme fırsatını verdi. Başlangıçta sadece sesim vardı, sonra o enerjiyi fiziksel olarak sete taşıma şansını buldum. O kostümü giyip sakalı takma ve o şekilde yaşama fırsatı yakaladım... Düşünsene, aylarca tüm gününü öyle geçiriyorsun. Artık sadece birkaç saatlik stüdyo kaydı değil, adeta Stoick’i yaşıyor ve soluyordum. Bu ciddi bir fiziksel adanmışlık ve dönüşüm gerektiriyordu. Bence bu proje diğerlerine göre çok daha ilginçti çünkü karakterle çok daha derinlemesine çalışma şansım oldu. Canlı aksiyon yaparken karakterin çelişkilerini görebiliyorsunuz, sessiz anları fark edebiliyorsunuz, acıyı hissedebiliyorsunuz. Stoick’in daha büyük yönlerine çok daha fazla incelik katma imkânım oldu. Özellikle de onun içsel mücadelelerinde ve düşüncelerinde... Nihayetinde izleyiciyi asıl etkileyen şey de bu derin hisler oluyor. Tüm bunların yanı sıra, görsel şölen vaat eden bir film oldu diyebilirim.

FİLMDEN KISA SÜRE SONRA ANNEMİ KAYBETTİM

◊ Derin duygular demişken... Geçmişe dönüp baktığınızda, çocukken ailenizin onayını almak, fark edilmek ve görülmek istediğiniz anları hatırlıyor musunuz?

- Avukat olarak eğitim aldım. Ailemden baskı görüyordum. Annem “Aman Tanrım, oğlum avukat olacak!” diyordu. Benim de tek istediğim annemi memnun etmekti. Çünkü babam yoktu; o hem annem hem babamdı. Ancak avukatlıktan kovuldum. Bana dediler ki: “Bu konuda senden umut yok.” Çok korkmuştum. O gece annemi arayıp, “Anne, biliyorum yıllarca avukat olacağımı düşündün ama az önce kovuldum” dedim. Beni öldüreceğini düşündüm... Ama ben kovulduğumu söyledikten kısa bir süre sonra bana duygusal ve destek dolu bir mektup yazdı. Şu anda anlatırken bile duygulanıyorum... Ve şöyle diyordu: “Ben seninle gurur duyuyorum, yeter ki inandığın şeyi yap.”

KOSTÜMLER AĞIR OLDUĞU İÇİN ÇOK ZORLANDIM

◊ Bu filmdeki fiziksellikten ve animasyon versiyonundan farklardan biraz bahseder misinizi? Sizin için en zorlayıcı kısmı neydi?

- Kostümler... Yalan söylemeyeceğim, kostüm çok ağır olduğu için çok zorlandım. Saatlerce saç ve makyajla o kostümle durmak ve sonra o duygusal sahnelere girmek... Zordu. Öte yandan annem çekimlerin ortasında çok çok hastaydı. Ben Belfast’taydım ama onu görmeye neredeyse her hafta sonu yanına gidiyordum. Bu çok duygusaldı.

Filmden kısa bir süre sonra annem vefat etti. Aslında yönetmenimiz Dean’e teşekkür etmek istiyorum, çünkü filmin sonuna anneme bir ithaf koydu.

Çok sessizdim, çok yorgundum... Sonra tatile gittim. Çünkü her şeyi bir şekilde üzerimden atmak zorundaydım. Yanlış anlamayın, çekimlerde harika vakit geçirdim ama aynı zamanda bu benim için çok duygusal ve çok yorucu bir dönemdi.

DEAN DEBLOIS: Bu bir para kapmaca işi değil

◊ Animasyondan canlı aksiyona dönüşüm sürecinde neleri korumak istediniz, neleri yeniden şekillendirmek zorunda kaldınız? Sizin için en büyük zorluk neydi?

- Bir animatör olarak yıllarca üzerinde çalışıp hikâyeleri animasyon haline getiriyoruz. Ve sonunda yarattığımız filmle hepimiz gurur duyuyoruz. Ama sonra o şeyin üzerinden tozunu alıp farklı bir formatta yapmak pek sevdiğim bir trend değil.

Universal Stüdyoları, “Ejderhanı Nasıl Eğitirsin”i dönüştürmeyi tartışırken dedim ki: ‘Tamam, biraz ikiyüzlü olabilir; animasyon geçmişli biriyim ama lütfen bunu yapacak kişi ben olayım. Çünkü bu işin tüm iskeletinin nerede gömülü olduğunu, ayrıca kalbinin nerede olduğunu da biliyorum.’

Bu filmi özel kılan şey ne biliyor musun? Henüz canlı aksiyon filmi yönetmemiş birinin yönetmesi.

Benim bu filmde inançlarım sınandı -iyi ya da kötü- umarım iyidir. Ama sunduğumuz şey sevgiyle yapıldı.

Hiçbir yapmacıklık yok. Bu bir para kapmaca işi değil. Gerçekten de ona verebileceğim tüm özen ve dikkatle hazırladım.

◊ Animasyonda yapma şansınız olmayan ama canlı aksiyonda gerçekleştirdiğiniz, sizi şaşırtan bir şey oldu mu?

- En şaşırtıcı şey tüm hazırlıkları yaptıktan sonra, setler, kostümler ve lojistikle ilgili mümkün olduğunca çok soruyu yanıtladıktan sonra ortaya çıkan o sihirli anlar...

Çekim günü geldiğinde tamamlamanız gereken birçok planlanmış sahne olmasına rağmen, oyunculara süreci teslim ettiğinizde ortaya inanılmaz bir iş çıkıyor.

Eğer oyuncular gerçekten karakterlerine bürünmüşlerse, siz geri çekilip kamerayı, ışıkları ve hatta fikirlerinizi doğal olarak ritme, sessizliklere, jestlere, sahne üzerindeki hareketlere göre yönlendirmeye hazır olabiliyorsunuz. Yani oyuncular sahnede yüzde yüz oynamaya başladığında her şey değişiyor. Aslında bir yönetmenin aradığı şey tam olarak bu.

Görüntü yönetmenimiz Bill Pope’un bana öğrettiği bir şey var: “Etrafında çalışan 300 kişiyi unut, senin odaklanman gereken tek şey sahnedeki etkileşimdeki gerçeklik. Sadece bu gerçekliği arıyorsun. Onu yakala.”