Bob Dylan’a adanmış 5 yıl

◊ Bob Dylan’ın filmi izleyecek olması üzerinizde ekstra bir baskı yaratıyor mu?

- Eğer filmi izlerse çok heyecanlanırım. Bu çok büyük bir onur olur. Ama Bob o kadar değişken ve o kadar gizemli bir karakter ki eğer filmi izlemezse gerçekten şaşırmam. Martin Scorsese’nin onun hakkında yaptığı “No Direction Home” belgeselini izleyip izlemediğini bilmiyoruz. Kimse bilmiyor. Böyle bir söylenti duydum. Yani eğer izlerse çok büyük bir onur olur ve heyecan duyarım ama izlemezse de şaşırmam.

◊ Çekimlerde geçmişe mümkün olduğunca sadık kalıp bugünden etkilenmemeyi nasıl başardınız?

- Sette çalışırken cep telefonu yoktu, çağdaş döneme veya çağdaş değere sahip hiçbir şeyi sette tutmuyorduk. Sahneler arasındaki zamanlarda o dönemden bir şeyler, günlük tutmak gibi uğraşlarla vakit geçiriyorduk. Hepimizin kurbanı olduğu çağdaş alışkanlıklara düşmediğimizden emin olmak istedik.

◊ Endüstriyel kısıtlamalar altında sanat yapma biçimine karşı çıkan genç Bob Dylan figürü için kahramancaydı diyebilir miyiz?

- Yani, kahramanca kelimesini kullanıp kullanmayacağımı bilmiyorum ama ilham verici demek isterdim. Şöyle anlatabilirim birçok sanatçının onun çok genç yaşta anladıklarını anlaması onlarca yıl sürer. O bir şekilde çok genç yaşlardan itibaren yaptıklarının doğru şey olduğunu bilen bir sanatçıydı…

AŞK VE MÜZİK İYİLEŞTİRİR

◊ Bu film aynı zamanda karmaşık aşk ve ilişki hakkında. Sizce aşk ve müzik bizi gerçekten iyileştirebilir mi?

- Kesinlikle iyileştirebilir. Kanıt arıyorsanız son yüzyıldaki insan deneyimlerine bakın. Müziğin nasıl iyileştirici olabileceği hatta aşkın müzikle birlikte nasıl iyileştirici olabileceğini biliyoruz. Bob’un müziği ve sanatçılığı bunun harika bir örneği. Bob’un çalışmaları birçok insanın ruhuna iyi geliyor.

◊ Çekimlerde sizin için en duygusal an hangisiydi?

- Dürüst olmak gerekirse çekimleri bitirdiğimiz an en duygusal andı. O gün setten çıkıp eve giderken arabada verdiğim çabanın ve çalışmanın çıktısını hissediyordum. Ve ayrıca 5 yıldır yaşadığım bu rolün, bu karakterin ve bu dünyanın bir anlamda artık sona ermiş olmasının verdiği hüznü yaşıyordum. Kendimi, Bob’un müziklerini keşfetmenin sona ermeyeceğini söyleyerek avutuyordum.

◊ Bu proje için 5 yıl gitarınızla yaşadığınızı biliyoruz. Ne zaman inandırıcı bir şekilde çalabildiğiniz düşündüğünüz noktaya geldiniz?

- Yıllarca süren pratik bana belli bir özgüven verdi. Ama bir noktada kendimi projenin yönetmeni James Mangold’un ellerine bıraktım ve ona güvendim, çünkü James; Joaquin Phoenix’i “Walk the Line”da yönetmişti ve müzikal biyografileri yönetmedeki deneyimi inanılmaz.

◊ Bob Dylan’ın özellikle Minnesota’daki hayatı hakkında yaptığınız araştırma hakkında biraz konuşabilir misiniz?

- Araştırmalarım bir noktada araştırma gibi hissettirmeyi bıraktı, bir saplantı haline geldi. Ve bir saplantı olarak da kalmaya devam ediyor. Bu işin sadece içinde olmak, sadece içinde yaşamak bir hediyeydi. COVID öncesi ve COVID’den sonrasını kapsayan bir dönemden bahsediyoruz. Bir role iki üç ay gibi bir sürede hazırlanmaya karşın benim hazırlanma sürecim çok daha uzun bir araştırma olarak nitelendirilebilir.

Minnesota ile ilgili olarak, Bob’un doğup büyüdüğü Hibbing ve Duluth’u ziyaret ettim. Ve bu ziyareti kelimelerle ifade bile edemedim. Çok akademik olmak istemiyorum ama Bob’un nasıl büyüdüğüne dair his edindim diyebilirim.

FİLM HAYATIMIN BİR PARÇASI HALİNE GELDİ

◊ Hem fiziksel hem de vokal olarak gerçekten Bob Dylan’ı kanalize etmek nasıl bir süreçti?

- Film hayatımın bir parçası haline geldi. Ve pandemi ve evde olmak elimde çok fazla zaman olmasını sağladı. New York’ta Larry Saltzman ile gitar dersleri almaya başlamıştım, kendisi inanılmaz yetenekli bir gitarist ve öğretmen.

Lisede müzikal tiyatro geçmişim var gerçi ama bugün bile hâlâ kendimi bir şarkıcı olarak görüp görmediğimi bilmiyorum. Sonra Bob’un müziğine gerçekten âşık oldum. Bob Dylan hayranı olmak, tıpkı diğer büyük sanatçılar gibi, sana sürekli bir şeyler veren hediye gibi.

Bir katmanı soyuyorsun başka bir katman daha, başka bir katman daha. Asla doyamıyorsunuz. Bu film üzerinde çalışırken hissettiğim şey buydu.

◊ Müzik yapmaktan keyif aldınız mı?

- Kesinlikle. Yani, her zaman müzik yeteneğim vardı. Tüm zamanımı gitar öğrenmeye, piyano çalmamı ilerletmeye, mızıka öğrenmeye ayırabilmek şahaneydi.

Film benim için bu işin ruhuna ve 1960’lardaki Amerika folk müziğinin ruhuna girmek için mükemmel bir bahaneydi.

James’la çalışmak gerçekleşen rüyalarımdan biriydi

◊ Yönetmeniniz James Mangold ile olan iş birliğinizden ve bu hikâyeyi hayata geçirmek için birlikte nasıl çalıştığınızdan bahsedebilir misiniz?

- Jim ve benim çekimlere başlamadan film hakkındaki diyaloğumuz 5 yıl sürdü. Kendisiyle Toronto’da “Ford v Ferrari” filminin galasını tanışmıştık. Ve dediğim gibi, diyaloğumuz uzun yıllar sürdü.Bu sürede senaryoya farklı şarkılar ekleyip çıkardık, farklı şeyler denedik. COVID sırasında birbirimizle çok zaman geçirdik. Onun Malibu’daki evine gidip senaryo üzerinde çalışırdık. Çekimler başladığında üzerimde yeni biriyle çalışmanın verdiği gerginlik yoktu. Çünkü zaten yıllar süren bir diyaloğumuz vardı. Makineyi hemen harekete geçirebildik. Onunla çalışmak gerçek olan rüyalarımdan biriydi.