Anne değilsin, anlamazsın

İşlerden birini teslim ederken, karşımdaki arkadaşıma hızlıca detayları anlattım. Oh be! Sonuna gelmiştim ve cümlemi "şimdi oğluma koşacağım" diyerek bitirdim. İş arkadaşımın çocuğu yok. Biten cümlemin ardından bir süre sessiz kaldı ve ekledi "sen anne değilsin, bu duyguyu anlayamazsın demeyecek misin?"

Nasıl yani?
Çocuğu olmayan bir kadına duygu yoğunluğu son derece yüksek olan bir cümle mi kuracaktım?
Çocuğu olmayan bir kadının ne yaşadığını bilmeden sen anlamazsın mı diyecektim?
Ben kimdim peki?

Sadece ve sadece anne olmayı istemiş ve şansı yaver gitmiş bir kadındım.
Sadece ve sadece anne olduğu için sürekli şükreden sıradan biriydim.

Bir dakika, çocuğu olan kadınlar, çocuğu olmayan kadınların canını bu cümleyle yakabiliyor mu? Canların yandığını düşünüyorum, evet.
Ya çok istediyse ve olmadıysa?
Ya çok büyük bir aşk hüsranla sonuçlandıysa?
Ya da hamilelikler mutlu sonla sonlanmadıysa?
Bir kadın anne olmayı tercih etmeye bilir de…
Aklıma bunlar geldi konuşmamızdan sonra.
Arkadaşım, "sen anne değilsin, bu duyguyu anlayamazsın demeyecek misin?" sorusunu sormuş ve ben pat diye "istiyorsan Allah sana da nasip etsin" demiştim. İstiyordum ve olmuştu. Bir kere daha istedim, bebeğimin ömrü çok kısaymış, çok canım yanmıştı çünkü. Şimdi yürekte bunca acı tanımı varken, ben kim oluyorum da, çocuğu olmayan bir kadına "anne değilsin, anlamazsın" diyeyim.

Allahtan korkarım vallahi.