Büyük acı!

Çığlık attığımı hatırlıyorum.

Devamını getirdi:

"Ama dediğim gibi sende kalsın. Kimsenin üzülmesini istemiyorum. Ailemizde herkes yıkılır. Sadece yengen biliyor. Bir de sen. Korkma, iyileşeceğim."

Dedi ve kendi odasına geçti Süleyman ağabeyim.

Tam bir ay önce, gece yarısı bizim evde oldu bu diyalog.

Aylardır hızla zayıflamasının sebebini artık anlamıştım. Kanserdi ağabeyim. Pankreas kanseri. Tıpkı, 29 yıl önce henüz 49 yaşındayken vefat eden babam gibi.

Ağabeyim de çok gençti. Henüz 56 yaşındaydı.

Ama ecel, genç ya da yaşlı ayrımı yapmıyor.

Vakit geldiği zaman yolculuk başlıyor.

Nitekim 5 gün önce kaybettik ağabeyimi. Maalesef kaybettik.

Allah kimseye böyle acı vermesin.

HELAL OLSUN!

İSTANBUL’da ailesi ile yaşıyordu ağabeyim. Eşi ve iki çocuğu ile. Sendikacıydı. 25 yıllık sendikacı. Yaşamını iş ve işçi için adamıştı.

Grev, boykot, miting gibi her türlü eylemde hep en ön sırada yer alıyordu.

Evinden ve sevdiklerinden aylarca uzak kaldığı oluyordu.

Stres yüklüydü haliyle. Hak ve hukuk için mücadele veriyordu.

Yaşarken kendi gördü mü bilemiyorum ama, öldükten sonra onun adına biz gördük.

İnanılmaz bir sevgi seli vardı.

Yurdun dört bir yanından gelen ya da telefon eden işçiler, "Bize hakkını helal etsin" diyorlardı.

Eğer yaşasaydı ağabeyim, elbette ki şu cevabı verirdi:

Helal olsun arkadaşlar.

KİMSE ÜZÜLMESİN!

ÖLÜME giderken bile başkasının üzülmemesini düşünmek. Ne anlamlı bir duygu bu.

Ağabeyim, öleceğini anladığı son günlerde, yengem Şayeste’ye çok açık bir şekilde şunu söylemiş:

"Sakın arkamdan ağlamayın. Kimse ağlamasın. Gözyaşı istemiyorum."

Vasiyetti bu. Haliyle ağlamıyoruz. Ağlamamaya çalışıyoruz.

Ağlarsak, ağabeyimizin üzüleceğini biliyoruz.

BABA VE OĞUL!

AĞABEYİMİN başka bir vasiyetini de ölümünden sonra öğrendim. "Beni, babamın mezarına gömün" demiş.

Haliyle babamın mezarına gömdük. Şimdi, baba-oğul, altlı-üstlü yatıyor, Karşıyaka Mezarlığı’nda.

Rahat uyusunlar. Mekanları cennet olsun.

Yarın da mevlidimiz var. Bizim evde. Aktepe’de. Herkesi bekliyoruz.

HERKESE TEŞEKKÜR!

ACILI günümüzde bizi yalnız bırakmayan sevdiklerimize şükranlarımızı sunmak istiyorum.

İnanılmaz sayıda telefon aldık. Evimiz ziyaretçi akınına uğradı.

Özellikle spor camiası gözlerimi yaşarttı. Meslektaşlarım, kulüp yöneticileri, spor teşkilatı yöneticileri, okuyucular, taraftarlar ve sporcular başta olmak üzere her kesimden başsağlığı dilekleri geldi.

Allah razı olsun.

Nur içinde yat sevgili ağabeyim.