Bebeği kaybettikten sonra hayat var mı?

Test çubuğunda iki çizgiyi görürsün.

Yüzünde bir tebessüm belirir.

Belki iki damla yaş iner yanaklarına…

Mutlulukla ve sevinçle doktora gidersin.

Güzel haberi bir kez de bir hekimin ağzından duymak için.

Doktorun olumlu bir yüz ifadesiyle “hamilesiniz” demesini beklersin.

Sonra sıra o meşhur soruyu sormaya gelir, sorarsın: “herşey yolunda mı doktor?”

“Evet” kelimesini duymaktan başka bir şeyi düşün(e)mezsin.

Ama bazen ne beklediğin olumlu yüz ifadesini bulurusun doktorun yüzünde ne de pat diye “evet” der doktor.

Mesela konuşma “evet hamilesiniz ama…” diye başlar. Aması vardır. O kelimeden sonra birden bütün sesler kaybolur. Kulaklarında uğultu başlar. Baygınlık hissi gelir. Doktor ağzını oynatıyor bir şeyler anlatıyor olmasına rağmen duymakta ve anlamakta güçlük çekersin. Hatta patlarcasına ağlama isteği de…

Korkularına “acaba benim yüzümden mi böyle oldu” kabusu eklenir. Endişeli bakışlarını farkederler. Belki bir el omzuna değer ve ümit verici bir iki dokunuşa tanık olursun.

Ancak göğüs kafesinde bir kuş kanadının çırpıntıları vardır tam o sırada.

Belki kocaman bir göktaşının altında kalma hissini de buna ekleyebiliriz.

Herşeyin yolunda gitmesi için tıbbi yardıma ihtiyaç vardır. “Hiç kıpırdamadan yat” der doktor.

Sen tavandaki bir noktayla arkadaş olursun o sürede. O nokta seni izlemeye başlar bir süre sonra. Baktıkça aslında umutlarının gökyüzünden bedenine inmesini, içindeki canın daha büyük bir güçle yaşama tutunması için ettiğin duaların vücut bulmasını beklersin.

Bazen herşey yolunda gider. Gün gelir bebeğini kucağına alırsın. Bazen de…

Olmaz işte! Olmaz!

O güne kadar aslında hiçbir şeye gücünün yetmediğini, ne kadar aciz olduğunu, bir minik hücrenin ömrüne dahi tasarrufta bulunamadığını anlarsın. Bu gerçek öyle bir çarpar ki … Giden bebeğin ardından yaşam yok olur. Kimine göre kısa bir süre, kimine göre uzun bir yol olur.

Gelmeyen ya da gelmek istemeyen bebeğinin yasını tutarsın.

Arada sırada yanına gelen küçük çocuğuna bakıp daha çok acı çekersin? Tek bir sözcük kalbine saplanır çünkü. “Neden???”

Sevgili Esra Erol 2. bebeğini kaybetmiş. Kendisine sabır ve kuvvet diliyorum. Umarım bir uzmanın desteğiyle bu süreci en sağlıklı şekilde atlatır ve neden sorusunu kalbinden çabucak söküp atar.

Dualarım onunla ve bu acıyı yaşayan herkesle…