Ajda Pekkan

İnsan yaşarken anlar nasılda elinden kayıp gidiyor, bazen sımsıkı sarılıp merhaba diyorsunuz, bazen de aynı sıkılıkta sarılıp veda ediyorsunuz.

Hayat bu işte...
Artanlar kadar eksilenler de oluyor...
Değişiyoruz birer birer, alışkanlıklarımız yerini yenilerine bırakıyor.
Duygularımız da eskisi gibi kalmıyor tabii bu arada, aşk ve sevgi tükendi...
Sahi ya ne oldu bizim hislerimize, yoksa artık onlar da mı çağa ayak uydurdu...
Galiba artık aşık olacağımız insanı degil aşkı arar olduk.
Anın fotoğrafını çekmeye çalışırken anı yaşamayı mı unuttuk?

1968’de Zeki Müren’le beraber ilk kez sahneye çıkacağım zaman Ateşböceği Ercan ve Yalçın vardı yanımda.

Heyecandan yaprak gibi titriyordum.
Ben henüz 20’sinde daha sahnede toy bir sanatçıyken, Zeki Müren sahnelerin ‘paşa’sı o zaman, nasıl titremem.
Bugün gibi hatırlıyorum tam o akşam, ben heyecandan ölürken Ateşböceği Ercan ve Yalçın, aldılar beni aralarına hop havaya kaldırdılar.
Gazetecilere poz verdik.
Arşivlerde vardır o fotoğraflar...
İki yanımda Ateşböcekleri, ortada ben, havaya kaldırmışlar beni...
Ve o gece beni sakinleştirmek için yapmadıkları numara, söylemedikleri güzel söz kalmadı.

Yağmur yağdı, çaktı şimşek...

Aman tekerlemenin devamını getirmeyin, sadece durumumuzu özetlemeye çalışıyorum.
Baksanıza iklimler değişti, mevsimler kaydı, temmuz-ağustos ayında etrafı sel götürüyor.
Şaftımız kaydı.
Ne demek şaft?
Makinenin hareketini sağlayan mekanik sisteme verilen ad.
Dünyanın da kendi mekaniği, tıkır tıkır işleyen bir sistemi var.
Daha doğrusu vardı, bozduk.

Bu hafta boyunca hep acı çeken çocukların fotoğrafları yansıdı gazetelere, internet sitelerine.

İçim parçalandı, gözlerim doldu her seferinde.
Yokluk içindeki Suriyeli mülteci çocukların fotoğrafları.
Gazze’de ateş altında kalan ufacık bedenler...
Teknelerle kaçmaya çalışan göçmenlerin iç parçalayan görüntüleri...
Babasına sarılıp kaldırımda uyuyan kız çocuğunun fotoğrafı...
İnsanoğlunun evlatlarına çektirdiği tüm bu acıları görüp de hiçbir şey yapamamak ne acı.
Film seyreder gibi seyretmek ne kahredici.

Cuma günü Kelebek’te görene kadar ben de unutmuştum o fotoğrafı.

Ortamızda İbrahim Tatlıses.
Bir yanında ben...
Diğer yanında Muazzez Abacı...
30 yıl öncesinden bir kare.
Muazzez Hanım’la daha önce birlikte konser verdik diyordum ama bu fotoğrafı görene kadar nerede olduğunu çıkaramıyordum.
Görünce hatırladım:
Bebek Belediye Gazinosu’nda...

Hayatınızda hiç uyuşturucu kullandınız mı?

Yetişkin Hürriyet okurlarının yüzde 99’unun bu soruya hayır diyeceğinden eminim...
Aynı soruyu üniversite gençliğine sorsak ne yanıt alırız?
Uyuşturucu deneyen gençlerin oranı ne çıkar?
Yüzde 20 mi, 30 mu? Yoksa daha yüksek mi?
Vallahi ben daha yüksek çıkmasından korkarım.
Çünkü uyuşturucu kullanımı inanılmaz bir hızla artıyor, korkutucu boyutlara ulaşıyor.
Emniyetin yaptığı araştırma gösteriyor bunu: Liselilerin yüzde 9’u uyuşturucuyu en az bir kez denemiş.

Herkes gibi benim için de Altın Kelebek bu ülkenin en önemli ödül törenlerinden biri...

Orada sahneye çıkmak da ödül almak da büyük mutluluk...
Bugüne kadar ben de birçok ödül alarak bu mutluluğu yaşadım.
Sağolsunlar Hürriyet okurları beni de pek çok kez Kelebek’e layık gördü...
İşte bu akşam büyük bir Altın Kelebek Ödül Töreni daha var...
Benim için yine heyecanlı bir gece olacak çünkü Ozan Doğulu’nun albümünde Kenan Doğulu ile birlikte seslendirdiğimiz “Harika” şarkısını ilk kez Ozan ve Kenan’la birlikte bu akşam sahnede seslendireceğiz.
Bu şarkı için çektiğimiz klip ilk kez bu Akşam Altın Kelebek’te yayınlanacak.
Bu akşam saat 20.00’den itibaren Kanal D’de yayınlanacak tören...

Bu gördüğünüz iki küçük kız çocuğu var ya, onlar da babalarının biricik kızlarıydı.

Ellerinde iki küçük kedi yavrusu.
Babalarına poz vermişler.
Kim mi bu kız çocukları?
Uzun boylu olan benim, yanımdaki de Semiramis...
Babalar Günü’nü kutluyoruz.