Sonbaharın yakıştığı en güzel yer: Yedigöller

Bazı yerlerim var, burnumun dibinde ama hep bir aksiliğin çıktığı, haftalarca planlar yapılıp son dakika gidilemeyen. Bunlardan biri Yedigöller… Üstelik Yedigöller’in şimdi tam zamanı… Peki bu güzel yerde nereler gezilir, neler yapılır? İşte size Yedigöller gezi rehberi…

Hiç planda yokken bir akşam Nihat hocamın "Bahar, hadi bir kişilik yer var. Hazırlan, Yedigöller’e gidiyoruz" demesiyle kendimi yolda buldum. Sabahın dördünde kendimi 25 kişilik fotoğraf grubunun içinde bulmam sadece birkaç saat…

Karanlık yollarda sabah saat 6 civarı Yedigöller’e varıyoruz. Gün doğumunu fotoğraflamak istiyoruz ama hava karanlık daha. Biz de uyuyoruz araç içinde. İlk geleniz neredeyse… Gün ağarmasıyla birlikte kendimizi dışarı atıyoruz.

Birkaç çadır kurulmuş, kamp yapanları uyandırmadan sessizce göl kenarına iniyoruz. İşte bir türlü olmayan, olamayan bir hayalim gerçekleşmek üzere. Afrika'ya gitmek daha kolay oldu diye düşünüyorum.

Sonbaharın gelmesiyle müthiş renklere bürünmeye başlayan Yedigöller’de Büyükgöl, Küçükgöl, İncegöl, Sazlıgöl, Deringöl, Kurugöl ve Seringöl yani gerçekten ‘Yedi göl’ var adı gibi…

Bizim jenerasyonun çok iyi bileceği ünlü ressam Bob Ross tablolarının birinin içinde gibiyim. "Şuraya bir ağaç çizelim" diye başlayan cümleleri burada kurmuş olmalı. Hafif çiseleyen yağmura aldırmadan her türlü fotoğraf çekmekle meşgulüz.

Erken davranmamızdan dolayı bizden başkası henüz gelmedi. Aşağıdaki gölden yukarı kamp çadırlarının önünden yürüyünce şelaleye doğru tırmanmaya başlıyorum. Öyle güzel ki, geçtiğim manzaralar, tırmanışı hissetmiyorum bile.

Nazlı Göl’ün dibinden sızan sulardan oluşan bu minik şelale fotoğraf açısından çok verimli. Ben durup aynı yerde uzun uzun fotoğraf çekebilen biri değilim, zaten bir fotoğrafçı da değilim.

Diğerleri fotoğraflarını çekerken ben şelaleye oraya buraya derken grubu kaybediyorum. Şelalenin yanından Gülen Kayalar diye bir yazı görünce dalıveriyorum. “Geldim, dur az kaldı, dönsem mi?” “O kadar geldim devam edeyim” derken kayaları buluyorum.

Kayalara neden gülen kayalar dendiğini anlayamasam da görselliği çok güzel. Koca ormanda benden başkası yok. Yaprakların üstüne mi yatıp yuvarlanmadım, ağaçlara mı sarılmadım, onlarla mı konuşmadım... Değmeyin keyfime…

Tek başına yürüyerek diğer gölleri ve insanları buldum en sonunda. Kaybolmadım yani. Tüm göllerde fotoğraf çektim, mis gibi havayı içime çektim.

Normal yoldan yukarı çıkarken dönen arkadaşlarımı da buldum. Yine tek başına devam ettim. Bu sefer başka bir gruba takılıp Gülen kayalara başka bir yoldan tekrar ulaştım. Aralara kaynamakta üstüme yoktur.

Milli parka girince Büyükgöl'den yukarı doğru asfalt yoldan yürüyünce diğer göllere ulaşabiliyorsunuz ve buradan; eğer rehberiniz doğayı seviyorsa, sizde yürümeyi seviyorsanız, ormanın içinden Gülen Kayalara sizi götürebilir.

Pek çok araç yukarı kadar çıkmıştı, yokuşu tırmanmak zorunda kalmamışlar yani. Bütün gün boyunca üç kez şelale iki kez Gülen Kayalar ve dafalarca gölleri gezdim. Atmaca seyir terasına çıktım.

Böyle akşamlar yattığım yeri bilemem. Burada bir geyik üretme çiftliği de var. Türkiye'deki ilk alabalık üretimi buradaki Büyükgöl'de 1969 yılında yapılmış.

Milli parkın içinde kalan Köy yeri bölgesinde Bizans dönemine ait kalıntılar varmış. Demek ki, burası eskiden yerleşim bölgesiymiş.

Yaban hayvanları konusunda oldukça zengin olan park tam bir doğa cenneti. Akan sular, göller, 100'ün üzerinde kuş, sayısız ağaç türü ne ararsanız var.

Kamp yapmak için en uygun mevsimler nisandan kasıma kadar. Bir bölümünde karavan ve çadır kampı yapılabiliyor.

Bir hafta sonu mutlaka karavanla gelmeliyiz. Öğle yemeği için yanınızda bir şeyler getirebilirsiniz, hatta buraya piknik için günü birlik gelen de çok ama hiçbir şey almadınız diyelim. Küçük bir büfede yiyebileceğiniz tost, sucuk ekmek, köfte gibi yiyecekler mevcut. Biz son seçeneği kullandık.

Gün boyunca yeri geldi ıslandık, bolca güldük, ben zaman zaman kayboldum sonra kendimi tekrar buldum, tırmandım, göle, yeşile ve sonbaharın tüm kızıl renklerine doydum.

İnsanın hiç dönesi gelmiyor buradan.

Hava kararmaya yakın aracımıza binip şarkılar, sohbetler, çektiğimiz fotoğrafların sohbetleriyle yol alıyoruz.

Uzun yıllar bir türlü gerçekleşemeyen Yedigöller masalım çok güzel arkadaşlıklar edinmem, harika fotoğraflar çekmem ve çok güzel anılarla dönmemle son buluyor.

Bob Ross buraları görseydi bir başka çizerdi o tabloları...