Zulüm

Işıksızlık anlamındaki zulmetle ayın kökten gelen zulüm kelimesi Kur'an bünyesinde küfür, şirk, kötülük, baskı, iş­kence, haksızlık anlamlarında kullanılmıştır. Dil bilgin­lerinin büyük çoğunluğu zulmün Kur'an dilindeki anlamını şöyle vermekteler:

“Bir şeyi ait ol­duğu yerin dışında bir yere koymak”�

Bundan da anlaşılır ki zulüm, yaradılış düzeninde yozlaşma ve yabancılaşmaya sebep olmaktadır. Ve bu anlamda en büyük zalim, insandır. Çünkü yaradılış düzenini ve ta­biattaki denge ve ahengi bozan tek varlık insandır.  

Kur'an, açık bir şekilde göstermektedir ki, bü­tün zulümler insan elinin ürünüdür. Tanrı asla zulmetmez. (4/40; 10/44; 18/49).  

Doğal düzen korunduğu sürece zulüm söz konusu olmaz. (4/34; 3/182; 8/51; 22/10; 50/29) 

Zulmün karşıtı adalettir ki, o da ‘her şeyi yerli yerinde yapmak, yerli yerine koymak’ anlamında­dır. 

Zulümle ilgili ayetlerin incelenmesi 3 tür zulümden bah­sedebileceğimizi göstermektedir. 

1. İnsanla Tanrı arasında zulüm:

Bunun en büyükleri şirk, riyakârlık ve tabiata ihanettir.  

2. İnsanın kendisiyle yaşadığı toplum arasında zu­lüm:

Bu zulüm genellikle kamu haklarına tecavüz etmek şeklinde belirir. Devlet otoritesinin bireye yaptığı zulüm de bu cümledendir.

Biz, kapitalist-liberal bir rejimle, otoriter-devletçi bir rejimin, birincide bireyden kamuya, ikincide otoriteden bireye olmak üzere, zulüm rejimle­ri olduklarını düşünmekteyiz. Bu zulüm, otoriter rejimlerde bireyin açıkça ezilmesi şeklinde, kapitalist dünyada ise özgürlük perdesi altında örtülü olur. 

3. İnsanın kendi kendine zulmü:

İnsan, bedeninden ruhuna veya ruhundan bedenine zulmedebilir: İslam, beden ve ruhun haklarına ayrı ayrı saygıyı gerekli kılarken işte bu tip zulmü önlemek istemiştir. Ruhbâniyet, (dünyaya tama­men sırt çevirmek) ruh adına bedene; fânî ve bedenî zevk­lerin esiri olmak ise beden adına ruha zulümdür. 

Kur'an, tarihin tüm devirlerinde çöken tüm medeniyet ve ülkelerin zulüm yüzünden mahvolduğunu birçok ayetinde dile getirmektedir. (18/59; 27/52,85; 6/131; 11/102, 117; 21/11; 22/45, 48; 28/59; 29/14, 31) 

Ülke ve uygarlıkların yıkımına, doğal dengelerin bozulmasına sebep olan zulüm, daima servet ve nimet şımarıklığı ile yan yana olmuştur. (11/116) Kur'an burada ‘servet ve refahın getirdiği şımarıklığa uymak’ deyimini kullanıyor. �

Zalim­ler bu şımarıklığın kurbanıdırlar.  

Kur'an'ın kanlı çarpışmaya izin verme gerekçesi de zulüm­dür. Kanlı çarpışmanın meşruluğu zulme uğramış olmakla gerçekleşir. Bu meşruluk doğunca da Allah, zalimlere karşı savaşanların başarısını garantiler. (bk.22/39-40) 

Zulme rıza göstermek, zalime karşı çıkmamak da bir zulümdür. Kur'an’ın bu konudaki tavrının kısa ifadesi şudur:  

İnsanın, zulüm ve zalimden başka düşmanı yoktur, olmamalı­dır. 

“Zalimlerden başkasına kin ve düşmanlık olmamalı­dır.” (2/193) 

Din ayrılığı düşmanlık sebebi değildir.  

Başka din­lerdeki zalim olmayanlar, sizin dininizdeki zalimler­den yeğdir.  

Kur’an, imanın huzur ve aydınlığa çıkar­masını imanın zulümle kirletilmemesi şartına bağla­mıştır. (6/82)  

Bunun açık anlamı şudur: 

Bir ülkenin hayatı ve yönetimi dinsizlik üzere yürüyebilir ama zulüm üzere yü­rümez.  

Zulmü belirlenen kim olursa olsun, ona yardımcı, şefaatçı, destekçi olunamaz.  

“Zalimin dostu ancak zalim olur.” (bk.45/19) 

Allah, zalimleri sevmemekle kalmamış, onları lanetlemiştir. (7/44; 11/18)