Çocuklar için mutsuz evliliği sürdürmek çok acımasızca

6 yıldır evliyim ve 4 yaşında bir kızım ile 1 yaşında bir oğlum var. Eşimle konuşarak ve birbirimizi beğenerek evlendik. Fakat ailesinin bana karşı olumsuz davranışlarını eşim objektif bir gözle görmeyip beni korumadı.
Ailesini uyarmadı ve sanki sorun bendeymiş gibi soğuk davranmaya başladı. Zamanla eşime olan bakış açım da değişti. Şu süreçte eşime karşı herhangi bir duygusal bağım kalmadı.
Evliliğin en başından itibaren cinsel hayatımız kritikti. Sadece çocuk yaptık. Cinsel hayatımız yok. Açıkçası benim de hiç içimden gelmiyor.
Çünkü ailevi meseleler ve eşimin düşünce yapısı ve hayat görüşü bende isteksizliğe yol açıyor. Çocuklarım çok küçük ve biraz büyümelerini bekliyorum.
Âşık olmayı, sevmeyi özledim. Kendim olabilmeyi, değer görmeyi özledim.
Eşim iyi bir baba. Sorumluluklarını taşıyabilen biri. İnsan olarak da iyi bir insan. Yalnızca aramızdaki duygusal ilişki bitti. Onun da bu konudaki tavırları çok dengesiz. Seviyor mu yoksa sevmiyor mu bilmiyorum. İş hayatına atılırsam gözümün açılıp onu bırakacağımı sanıyor.
O yüzden “çalışmak istiyorum” dediğimde suratı düşüyor. “Çalışma” demiyor ama istemiyor, biliyorum.
Her yere benimle geliyor sanki önüme çıkan her erkekle hemen gidecekmişim gibi... Harçlık veriyor ama ne yapmam, nasıl harcamam gerektiğine karışıyor. Kartımı alıp hesap hareketlerine bakıyor. Bu beni çok rahatsız ediyor. Sorun özetle şu, evliliğin başlarında sevdiğim için olumsuz yanlarına katlanabiliyordum.
Fakat şimdi sevgim bittiği için her olumsuz tavrı beni rahatsız ediyor. Açıkçası çocuklar için de mutsuz bir evliliğe kendimi mahkum etmek acımasızca geliyor.
Ben mutsuz olursam, çocuklarıma öfkeden, tahammülsüzlükten, sinirden başka ne verebilirim ki! Bu şekilde bir evliliğin ne anlamı kalır ki...
Sadece fikrinizi bilmek istiyorum. Sizce ben bencil miyim? Haksız mıyım?
◊ Rumuz: Mutsuz anne

Hayır sevgili kızım, ne haksızsın, ne de bencil. Önce çok doğru iki önemli tespitin var...
“Evliliğin başlarında sevdiğim için olumsuz yanlarına katlanabiliyordum. Fakat şimdi sevgim bittiği için her olumsuz tavrı beni rahatsız ediyor, tahammül etmekte güçlük çekiyorum” diyorsun.
Ki çok haklısın. Bu çok büyük bir gerçek... İnsan sevdiği sürece karşısındakini hayal ettiği gibi görür, kusurlarını kendisinden bile saklar.
Sevgi bittiğinde ise her şey artık gözüne batar. Artık ona katlanamaz olur.
Bir de “Açıkçası çocuklar için de mutsuz bir evliliğe kendimi mahkum etmek acımasızca geliyor bana” sözün var. Bu da büyük bir gerçeği ifade ediyor. “Ben mutsuz olursam çocuklarıma ne verebilirim?” derken gerçekten de böyle mutsuz bir ortamda büyüyen çocukların gelişmesinin normal olabileceğini düşünmek çok zor.
Bana kalırsa bu sevgisiz ve mutsuz evliliği sürdürmenin anlamı yok.
En önemlisi de eşinle düzgün bir cinsel hayatınız olmaması, onun seni bu konuda ihmal etmesi...
Ve tabii senin de artık bu koşullarda cinsellikten uzaklaşman çok doğal. Seni arzulamayan bir eşe karşı duygularını kaybetmişsin haliyle. Ancak bir genç kadının şu ya da bu nedenden kendini bunca mutsuz hissettiği bir evliliği sürdürmesi gerçekten çok yazık olur.
Bu yüzden sevgili kızım, tabii ki sen karar vereceksin ama bana sorduğun için söylemek zorundayım...
Gencecik bir kadının böyle mutsuz olmasına gönlüm razı olmadı.