Sade, temiz... Yalın’a yalın klip

Habire bir şey çıkıyor. Ya Tolga’yla (Akyıldız)pişti oluyoruz, ya köşenin dibinde hakkında yazdığım kişiyle yapılmış bir röportaj olduğuna sonradan uyanıyorum ya da işte... İllá ki bir şey oluyor.

Yalın diye açılmış dosyanın içinde Cem Adrian, Manga diye açılmış dosyanın içinde Demet Akalın, Teoman diye açılmış dosyanın içinde Pamela...

Bu sefer de sayfanın planı değişti. Ben oturmuş, çarşaf-nevresim bir Aylin Aslım yazısı döşenmişim; planlar değişince bir baktım ki yerim dar. Aylin Aslım’ı 50 satırda anlatmak ise benim belágatımı aşar.

BİR ÇIKTI PİR ÇIKTI

Diyeceksiniz ki marifet, az lafla çok şey söylemekte. Fakat benim maalesef fena hálde çalçene bir gönlüm var. Gönül var, yalan yok: Beceremem yani.

Dolayısıyla ‘Sevgileri yarınlara bırakan’, salak insan tavrı sergileyeceğim. Haftaya nasipse... (Tolga’cığım, geçtiğimiz cümleyi önümüzdeki hafta için rezervasyon yaptırdığıma dair, şahsına özel bir not olarak alırsın diye umuyorum. Sevgi, saygı, öpücük...)

Eh, geçen hafta açmış olduğumuz dosyaya adını veren ve hakkı kalan Yalın’a dönelim madem.

Bildiğiniz üzre Yalın, ‘çıkışı hadise olan’ bir şarkıcı. Tabiri caizse, bir nev’i Mirkelam.

Bir Zalim dedi, gerisi çığ şeklinde geldi.

Geçtiğimiz yılın hasadını şahane bir şekilde de topladı nitekim: En İyi Çıkış Yapan Sanatçı dalında bir Altın Kelebek, MGD Altın Objektif Ödülü, satış grafiği en yüksek sanatçılara verilen MÜYAP Ödülü...

Kendimden tiksinerek de olsa, söylemeden edemeyeceğim: Ellerine sağlık, hadi durma, kutla, bu zafer senin. (Hakikaten iğrencim, biliyorum, vurun beni.)

Yalın’ın ikinci albümü Bir Bakmışsın da çıkar çıkmaz, kafadan, en çok satanlar arasına girdi. Çatır çatır satmaya da devam ediyor bildiğimiz kadarıyla.

Çıkış şarkısı Küçücüğüm’ün klibi, Gürcan Keltek yönetmenliğinde Cihangir’de çekilmiş.

Şahsen zihnime düşürdüğü soru; ‘Bu adam, bu kadar kısa zamanda, bu kadar sık bir şekilde, sanki hep aynı şarkıyı söyleyerek, nasıl bu kadar sevdirebildi kendini?’ şeklinde bir şey.

İYİ AİLE ÇOCUĞU

Ama nedendir bilinmez, gıcık da olunmuyor Yalın’a. Ben olmuyorum, olamıyorum yani. Hani kötücül bir gözle bakayım diyorum, kıyamıyorum. Zira Allah için piyasadaki pek çok çöpten çok daha iyi. Temiz yüzlü, iyi eğitimli, iyi aile çocuğu; hatta methini duya duya bir hál olduğumuz üzere çok da iyi bir insan(mış). Mırıl mırıl bir ses olarak hayatımda yer almasına en ufak bir itirazım yok, olamaz yani.

Da... Bir yandan da nasıl demeli; olsa da olur olmasa da...

Yalın, klipte gayet güzel bir dairenin içinde dört dönüyor, işte, pencereden dışarı filan bakıyor, sonra sokağa çıkıyor, bir miktar yürüyor.

Sade, temiz, yalın bir klip... (Yalın’a yalın klip. Bunu da dedik ya... Hakikaten lütfen muharrireyi vurunuz; acımızı dindiriniz.)

Daire güzel; dekorasyon daha da güzel. Sanki Ikea, Gaggenau, Bang & Olufsen, el ele tutuşmuş da ‘Şu Yalın’ın klibine bir güzellik yapalım’ demişler.

Bir de duvarda asılı bir bisiklet var ki... Benim kişisel tarihimle ilgili hafif mahçup bir şekilde kıkırdamama yol açıyor.

Lisedeyken, Amerikan filmlerinden, dizilerinden kalma bir özentiyle, niyeyse, duvarında bisiklet asılı bir evde oturmak istermişim.

Sonradan hatırladım. Bizim lisede tuttuğumuz defterler vardı; hepimizin birbirinin geleceğine dair kehánetlerde bulunduğu. Geçenlerde benimkini buldum, şöyle bir karıştırdım. Bir gazetecilik, bir de duvar ve bisiklet muhabbet gırla gidiyor. ‘Umarım ileride duvarında bisiklet asılı, asmalı katlı stüdyona kavuşursun’ filan... İdeale gel yani...

Manası kendinden menkûl ergen şekilciliği işte. Duyan da bisikletten inmeler bilmeyen Lance Armstrong zanneder. O günden bugüne kıçımı kaç kere bir bisiklet selesine değdirmişimdir acaba?

Bunun yanında ben de çocukken herkes gibi ayna karşısında şarkı söyleyip büyüyünce pop star olacağıma dair fanteziler kurardım.

Yalın kardeşimiz, işte, bisiklet de yapmış, müzik kariyeri de... Allah yolunu açık etsin di mi ama? Haset miyiz ne?