×
Hafta başı: Programda gözüme kestirdiğim oyunun sorumlusu telefonda “Hiç yer yok” diyor. Geç aradığım için kendime kızıp oyunun ‘dolmasına’ sevinerek bir diğerine yer bulup ‘oyun arkadaşlarıma’ duyuruyorum: “Geliyor musunuz?”
Oyun akşamı: Karnımızı doyururken masada gündem sadece tiyatro. Yeni oyunlar, provası devam edenler, bayıldığımız yeni metinler, ödül adaylıkları…
Son 15 dakika: Fuayedeyiz, oyunlarda karşılaştığımız tanışlarla ayaküstü sohbetler, son dakika çayları.
Son 5 dakika: Sahne arkası ekip telaşla koşturuyor. Gözlerim bir yandan dekorda, bir yandan da seyretmesi en az oyunun kendisi kadar zevkli olan o koşuşturmada.
Oyun: Diğer seyircilerle tepkilerim bazen kesişiyor, bazen en alakasız yerde patlayan tek kahkaha bana ait. Arada sahnedeki oyuncuyla göz göze geliyoruz, tanışıyorsak “Ooo geldin mi?” (Bazen de “Vaay yine mi geldin?”) bakışları gözlerinde. Ufacık bir gizli gülümseme konuyor dudağıma.
Prömiyer akşamıysa sahneden havaya yükselen elektrik beni bile geriyor, ‘pişmiş’ bir oyunsa oyuncuların seyirciyle flört eder hale gelmiş rahatlıklarıyla ben de gevşiyorum.
Oyun sonu:
Sayıları artan, çeşitlenen podcast tiyatroları pandemi sürecinin tiyatroya verdiği ağır hasarın yanında iyileştirici etki yapan tek tük gelişmelerden biri. Nilüfer Belediyesi Kent Tiyatrosu’nun geçen aylarda başlattığı ‘Tiyatrodan’ podcast oyunları serisiyse bir taşla iki kuş vuruyor. Zira topluluğun oyuncularının ses performansıyla kulağımıza gelen oyunlar Kent Tiyatrosu ve Mitos Boyut Yayınları ortaklığında 2017’den beri düzenlenen ‘Sahne Eseri Yazma Yarışması’nda dereceye giren metinler. Bu ‘taze’ metinler kitap olarak da yayımlanıyor. Nilüfer Belediyesi Kent Tiyatrosu’nun beş senedir dahil olduğu, Mitos’un bu geleneksel yarışması yerli tiyatro yazımına (tıpkı 2006’dan beri süren ‘Yeni Metin Yeni Tiyatro Festivali’ gibi) hayli kıymetli bir katkı. Ama bu oyunların sahnelendiğini neredeyse hiç göremiyoruz (2018’in birincisi ‘Delik’, ‘Kimse Öyle Şeyleri Konuşmuyor Artık’ adıyla İstanbul Şehir Tiyatroları sahnesine çıkmak üzere). ‘Nilüfer’in pandemi döneminde bu oyunları podcast tiyatrosu olarak projelendirmesi ve nitelikli bir ses tasarımıyla kayda girmesi bu yönüyle heyecan verici.
TENCERENİN ETRAFINDA
Bu hafta bahsetmek istediğim oyun, 2017’deki yarışmanın ikincisi, Fatma Onat’ın dupduru metni ‘İsli Yaprak Sarması’... Refika, Yaprak ve Yaprak’ın ‘Abla’sını, ‘sığındıkları’ çatının altında, koca bir sarma tenceresinin etrafında birleştirmiş hayat. Melisa İclal Yamanarda, Ayşe Gülerman ve Hande Pınar Ağaoğlu’nun seslendirdiği oyunu Adem Mülazim yönetiyor. Üç kadın ve ‘abla’nın -seslerini duymasak da varlıklarını bildiğimiz- iki çocuğu, restoranlara yaprak sarması pişirerek ayakta durmaya çalışıyor. Ama onları asıl ayakta tutan geçmişleri, derinlerdeki yaraları, korkuları, merakları ve hatta önyargıları farklı olsa da belli belirsiz birbirlerine dayanıyor olmaları... Refika’nın geldiği yer, geçmişi ve geleceği ‘belirsiz’, huzursuz. Adlı adınca, kendi dilinde söylemiyor kimseye yaşadıklarını, gördüklerini. Savaşın isi hâlâ canlı. ‘Abla’nın eski kocasının, kız kardeşi Yaprak’ta ve bugün yaşadıkları evde bıraktığı bombanın isinin izleri de geçmemiş henüz. Yine de kaybolan genç kadınların canhıraş arandığı gündüz kuşağı TV programları karşısında sarılıp pişirilen yaprak sarmasının kokusu örtüyor üstünü is kokusunun; yaşananlar kadınların sesli söylemeyip de içinden geçirdiklerinde, bir de Yaprak’ın usul usul kâğıda döktüklerinde kalıyor.
Onat’ın kalemi aşırıdan, abartıdan arınmış. Karakterleri de öyle. İçleri dolu dolu, her birinin öyküsü de -TV’deki şu aranan kadın dahil- bir şekilde bağlı birbirine ama çok zarif bir nakış ipiyle; sezdirmeden, çaktırmadan işlemiş. Resmi otoritenin sesi öğretmenin, şimdilik ‘uzaklardaki tehlike’ eski kocanın, Refika’nın memleketinde süren savaşın, Yaprak’ın kalbini kıpırdatan kitapsever genç oğlanın, çocukların sessizliğinin sesini çaktırmadan oyunun her yerine yerleştirmiş yazar. Sonuç büyük sürprizlere koşmayan, her karakterine ayrı ayrı sahip çıkılmış, hikâyelerin birbirini ezmeden diğeriyle ilişki kurabildiği ve tek çatı altında buluştuğu bir kadın anlatısı olmuş.
Oyuncuların performansı ve dış seslerle dünyasına rahatça yerleştiğimiz oyunla içinde kadınların kimseden zarar görmeden, güvenle yolculuk ettiği o balonlardan birine sığınarak vedalaşıyoruz. Belki bir gün sahnede karşılaşmak üzere.
Bağımsız bir tiyatro mekânı olarak geçenlerde dokuzuncu yaşını kutlayan ve tüm tiyatrolar gibi bir senedir seyircisiyle ‘uzaktan’ iletişimde kalarak pandemi koşullarına direnen Kadıköy Emek Tiyatrosu, 8 Mart Dünya Kadınlar Günü’nü ‘Bellek’ başlıklı dijital festivalle kutlamaya devam ediyor. Geçen hafta boyu dijital mecralarda oyun gösterimleri, söyleşiler, konserlerle süren festival seyirciye beş kadın öyküsünden oluşan bir kısa oyunlar serisi hediye etti. Bellek teması etrafında yazılmış birbirinden hem bağımsız hem de birbirinin ardına eklenen bu beş oyun, beş yazarın elinden çıkmış.
Dibe itilenler
‘Uzakların Aynası’, ‘Onlar Burada’, ‘Kafamda Çıtırlar’, ‘Eys’, ‘Eller, Ayaklar ve Kalpler’ başlıklı oyunlarda sırasıyla Alis Çalışkan, Aslı Ceren Bozatlı, Beliz Güçbilmez, Burçak Çöllü ve Deren Çıray’ın imzaları var. Özge Erdem’in yönettiği her oyun bizi birbirinden bağımsız kadın karakterlerle buluştuyor. Her bir kadın, oyunların merkezinde duran, hafızaya etki eden bir ilacı kullanmış; şimdi ekranın karşısındaki ilaç firması temsilcisiyle (Aslı Menaz) ilacın etkilerine dair bir video görüşme yapıyorlar. Karşılarındaki mentor kadın analitik sonuçlara ulaşmak niyetiyle kadınların tek tek deneyimlerini dinlemek, topladığı verileri istatistiklere girmek üzere orada. Berfu Aydoğan, Gözde Kocaoğlu, Defne Halman, Ezgi Bakışkan ve Banu Çiçek Barutçugil’in canlandırdığı kadınlarsa ilaç vesilesiyle zihinlerinde beliriveren, geçmişten ve bugünden gelen kırıntıları birleştiriyor. Ve belleklerinden süzülenleri hikâyeleştiriyor. Bugünle dün, yaşantıyla hayal, kolayca hatırlananlar ve unutulsun diye dibe itilenler birbirinin içine geçiyor.
Her bir yazar, kadın aklına ve kalbine çok zarifçe dokunmuş, sabit bir kamera önündeki oyuncu performansları da seyircinin hikâyeden uzaklaşmasına mahal vermeyecek kadar akıcı, ikna edici. ‘Dünyanın yükünü ceplerine dolduran ne çok kadın var. Neyin ne zaman patlayacağı hiç belli değil; bir ilaca, bilemedin bir cinnete bakar’ diye geçirdim içimden izlerken. Unutturulan hakikatimizi, tarihimizi, bizi biz yapan hikâyelerimizi çağırıp yerine koymanın, parçaları kuşaklar sonra bile olsa birleştirme çabasına girmenin ne kıymetli olduğunu anımsattı oyunlar bana. Finalde kadınların durumunun bir şekilde buluşmasını ya da belki ilaç firması tarafından bir nokta konulmasını bekledim yalnızca. Bir de Defne Halman’ı izlemeyi ne çok özlemişim!
Söyleşileri not edin!
Festival kapsamında bu akşam 20.30’da Zoom üzerinden Nilipek’in canlı konseri var. Akademisyenler Fakiye Özsoysal ve Elif Candan’ın ‘Tiyatro Oyunlarımıza Feminist Eleştirel Yaklaşımlar’ başlıklı buluşması da Spotify üzerinden dinlenebilir. Füsun Erbulak, Ayşenil Şamlıoğlu ve Berfin Zenderlioğlu’yla yapılan söyleşiler de Kadıköy Emek Tiyatrosu’nun YouTube kanalında.
Oya Baydar, ‘80 Yaş/Zor Zamanlar Günlükleri’nde “500 sene sonra ne Goethe kalacak ne Shakespeare... Edebiyat bile kalmayacak...” der. Bir süre kafamda dolandı bu cümleler. Yazının yerini görüntü ve ses alırken, gelecek de puslu ve dijital görünürken; yazı, edebiyat, şiir yavaş yavaş silinecek mi gerçekten? Formun değişeceğine şüphe yok, peki hikâye? İnsan var olduğu sürece hikâyenin de var olacağına inanmamak mümkün değil. Canlı hikâye aktarım sanatı tiyatro, geleceği prova ediyor bir senedir. Yeni denemeleri, ‘dijital tiyatro’ kavramını uzun süre daha konuşacağız belli ki. ‘Şimdi ve burada’ olma hissini yakalayamasak da performansın, tasarımın ve kelimelerin peşinde, ‘hikâyenin içinde kaybolma’ duygusuna sıkıca tutunmaya çalışacağız.
Nüx Tiyatro’nun bir WhatsApp tiyatrosu deneyimi teklif eden oyunu ‘Korona ve Juliet’ kafamdaki sorulara farklı bir yanıt olarak çıktı karşıma.
Geçen haftaki ‘gösterimine’ dahil olduğum oyun, topluluğun ilk üretimi. Katılımcılar üç gün ve geceye yayılacak bir WhatsApp grup sohbetine -okuyucu/dinleyici olarak- dahil ediliyor ve kendilerini beş kişilik bir arkadaş grubunun arasında buluyor: Fırat, Burcu, Aykut, Salih ve Zeycan pandemi günlerinde irili ufaklı dertlerini, heyecanlarını ve karantina bıkkınlığını paylaşıyor. Yazışarak, sesli mesajlar, fotoğraf ve videolarla...
Her şey herhangi bir WhatsApp grubunda olabileceği gibi... Atışmalara, dertleşmelere, gruptan öfkeyle ayrılmalara tanık olacağımız bir üç gün bu. Hiç ummadığım halde karakterlere hızla ısındığım, ‘sessiz kullanıcı’ olmasam neredeyse lafa gireceğim bir deneyimin içinde buldum kendimi. Sesli ve görüntülü mesajlar dışında performanstan pek bahsedemeyeceğimiz bu kurmacada beni yakalayan şey, önümde saatlere yayılarak parça parça örülen hikâye oldu.
Merkezdeki konuşmacı, Tinder’da tanıştığı genç kadınla mesafeli ve maskeli geçen ilk görüşmesinden itibaren içten içe yanmaya başlayan Fırat. Risk grubunda olduğu için sıkı korunması gerekirken, flörtüyle bir araya gelmek için kendine sınır koymakta zorlanan genç bir adam.
Üç gün boyunca arkadaşları bu modern zamanlar Romeo’sunun kaygılarına merhem olmaya çalışıyor.
Sahneye çıkmak yok...
Onur Ünsal’ı ilk kez ‘Azrail’in Gözyaşları’nda izlemiştim. Oyun Atölyesi’nde. 2003’te sahnelenen oyundan “O çocuk neydi öyle ya!” mırıldanmasıyla çıktığım aklımda. Geçen 18 senede Ünsal’ı Oyun Atölyesi’nde, Krek’te ve Moda Sahnesi’nde rol aldığı oyunların hemen hepsinde izledim. Her seferinde sahneye, o ilk oyunundakini aratmayan bir enerji yaydığını düşündüm. Kimi oyunlarda oyunun ortalama enerjisini fazla yükselttiğini hissettiğim de oldu. Ama hep, çok iyi bir oyun çıkaracağını bidim, yanılmadım. Son oyunu ‘Babamı Kim Öldürdü’deyse bugüne dek gördüğüm en en güçlü oyunculuğuyla sahnedeydi.
İster -umarım yakında- canlı görün, ister ekrandan izleyin, çok leziz ve bir o kadar da sert ve gerçekçi bu metnin, enfes bir oyunculukla buluşmasına tanık olacaksınız. Metin, 1992 doğumlu Edouard Louis’den. Ayberk Erkay çevirisiyle, tek solukta okunacak bir roman: ‘Babamı Kim Öldürdü’. Moda Sahnesi’nin Kemal Aydoğan’ın rejisiyle ayağa kaldırdığı metin; tek kişilik bir sistem hesaplaşması, incelikli bir ‘baba-oğul’ yüzleşmesi (ya da oğulun babasına dökülmesi diyelim).
Fransa’nın kuzeyindeki, evlerin içinin birbirinin aynı, erkek çocukların ‘babalarının tarihini’ yaşamaya mahkûm olduğu yoksul bir sanayi kentinde geçen çocukluğundan fragmanlar aktarıyor karakterimiz. Oğul, henüz 50’lerindeyken iki adımda nefessiz kalacak kadar çökmüş babasıyla konuşuyor. Sahnenin sağında babanın mahkûm olduğu hasta yatağı, solunda entelektüel bir hayatın dekoru gibi bir çalışma masası. Fondaki kat kat perde parçalarına, karakterin -bir manifesto gibi- babasına seslendiği metin ve aktardığı anı kesitlerine işaret eden çizimler yansıyacak.
Komik, asap bozucu...
İlk bakışta kaba saba, ailesiyle ilişkisinde de hayatla temasında da derinleşememiş, varsa bir şiarı o da ‘karı gibi, eşcinsel gibi davranmamak’ noktasında tıkalı kalmış, evet, ‘tıkalı bir hayat’ yaşamış bir adam, ‘baba’. Louis’nin rafine metni düz bir baba-oğul hesaplaşması değil ama. İstesek de öfkelenmeyi başaramadığımız bir baba çiziyor. Zarif bir ustalıkla; erkekleri de kadınları da transları da yoksulları da öğüten sistemin bir baba-oğula neler yaptığını anlatıyor. Oğul, babası adına bir tür intikam hikâyesi yazıyor. Bunu da anılarına ve babasıyla tuhaf iletişimine soldan bakan bir okuma yaparak başarıyor.
Aydoğan-Ünsal birlikteliği çağdaş, çarpıcı, katmanları yaprak yaprak açılan bir oyun yaratmış. Bu kez ne Ünsal’ın oyunculuğunda sahnenin duygusunu aşan bir enerji var ne de Aydoğan rejilerinde karşılaştığımız, erkeklik eleştirisi yaparken ‘eril’ duran espriler... Aşırılıklara kaçmayan, iç ritmini kurmuş; Moda Sahnesi’nin en iyi işlerinden. Komik, asap bozucu, üzen, öfkelendiren ve oğulun babayı kendi safına çekmeyi başaracağına inandıran bir oyun.
Canlı sahne deneyimini bitkisel hayata sokan virüse karşı Nilüfer Belediyesi Kent Tiyatrosu’ndan virüsün kendisi kadar ‘zeki’ bir hamle geldi: Tek seyircili oyun. Bizi tiyatro tarihinin en meşhur ‘ölüleriyle’, mezarlıklarında baş başa getiren bir oyun: ‘Hamlet’in Bütün Ölüleri’.
Oyunun yazarı ve yönetmeni E. Feza Soysal mekânı dönüştürerek koyulmuş işe. İki konteyner, benzersiz bir ‘tiyatro sahnesi’ne dönüşmüş halde Nilüfer Belediyesi’nin önündeki meydana kurulmuş, ilk seyircilerini bekliyordu geçen perşembe. Konteynerin arka kısmı kulis. Ön tarafsa 15’er dakika arayla tek tek alınacağımız, dokuz odacıktan oluşan bir oyun alanı…
Sıram geldiğinde kulaklıklarımı alıp ilk kapıdan giriyorum. Işığı açıp, kulaklığımı takıyorum. Tam önümdeki camın ardında iki ‘mezarcı’; ötede beride kemik, kurukafa parçaları, yorgunluktan bitap halde sohbet ediyor. Evet, bunlar ‘Hamlet’te Ophelia’yı toprağa verirken karşımıza çıkan ‘birinci’ ve ‘ikinci’ mezarcı. Bu kez Shakespeare’in değil, Soysal’ın yazdığı replikler dökülüyor ağızlarından. ‘Hamlet’in bütün ölüleri’ni gömmüş olarak karşımızdalar. Olan biteni değerlendiriyorlar: Ülkenin bekasını, devletin yüce amaçlarını…
Gözlerimin tam içine...
Işık söndüğünde sağdaki odaya geçme vakti geliyor. Artık toprağın altındayım. Karşımda, suretini Selçuk Yöntem’in verdiği bir hayalet görüntüsü... Toprağın üzerinde Hayalet’in yüzü hareket halinde. Bu video tasarımı en çarpıcı detaylardan. Karşımdaki surat uğradığı ihanetten ve intikam istediğinden bahsediyor etkileyici bir sesle… Pürdikkat onu dinlerken bir yandan toprakla örülü odacığımı inceliyorum. Sonraki odada, yere sabitlenmiş tabureme oturduğumda, neredeyse sıfır mesafeyle önümde duran camın arkasında, tüm heybetiyle Polonius çıkıyor karşıma. Ali Düşenkalkar müthiş bir Polonius, heybeti sadece makyajından, kostümünden, sesinden değil, galiba en çok gözlerimin tam içine bakan kocaman bakışlarından geliyor. Seyirciye gözlerini kaçırma fırsatı vermeyen ve karakterle bire bir temas kurma (camı saymazsak) şansı tanıyan bir tasarımın içinde olduğumu tam olarak anlıyorum. Birbirimizi görüyoruz, çok yakınız ve Polonius ‘yanlışlıkla öldürülen bir devlet adamı’ olarak başına gelenleri anlatıyor.
Mezarları sırasıyla, yan odacığa geçerek ziyaret ediyorum. Ophelia delirmediğinden, babası âşık olduğu adam tarafından öldürüldüğü için acı çektiğinden bahsediyor yine gözümün içine bakarak. Leartes onursuzlukla damgalandığı için pişman ama çok geç... Claudius elindeki kanın farkında olduğunu anlatıyor tüm mağrurluğuyla. Gertrude çok az kelimeyle, bakışları ve daracık alandaki devinimleriyle, hissi tenime cama rağmen geçen bir vicdan azabına bürünmüş halde karşımda. Hamlet “Ben intikam olmuştum” diyor, Ophelia’nın ölümüne sebep olmaktan duyduğu acıyı anlatıyor yaralı bir gülümsemeyle… Son odada yeniden Hayalet’leyim. Sanat galerisindeki bir tabloda sureti, video performans formunda: “Araftayım ve sonsuz bir cezaya mahkûm edildim.” Dilinde, intikam arzusunun pişmanlığı…
Dört başı mamur bir Hamlet
Yazının bir noktasında söylemek için acele ettiğim şeyi ilk cümleye bağlayayım: Firuze Engin kadınların dünyasının tam ciğerinden yazıyor, her birimizi; sadece kadınları değil, erkekleri de çocukları da yaşlıları da bu memleketi de sanki kendimizden bile iyi bilerek anlatıyor. Her hikâyesinde başka bir sıcaklık akıtıyor göğsümüze doğru. Yerli, içten, gerçek, gündelik olanın içindeki incecik mizahı, incecik sızıyı kelimelerine, kurgusuna o kadar şık, öyle doğal yerleştiriyor ki kaleminden çıkan oyunlar zaten “Beni Firuze Engin yazdı“ diye sesleniyor.
‘Güle Güle Diva!’, Engin’in yazdığı ve kuşağının, güvenle gözlerinizi teslim edebileceğinizi, yanılmayacağınızı bildiğiniz oyuncularından olan Selen Uçer’le birlikte ayağa kaldırdığı bir oyun.
Teklemeyen oyunculuk
Sahneye çıkışı 2019, nihayet izleyebilmem oyunun dijital versiyonuna kısmet oldu. Tek kişilik, birbirine ilmek ilmek geçmiş, ‘kadınlar şenliği’ tadında bir metin. Güldüren, ağlatan replikler ve detaylarla dolu. Ve Uçer’in, oyunun kadın karakterleri arasında teklemeden, sesten sese, tipten tipe dans eden oyunculuğuyla...
Sefaeli Devlet Hastanesi’ndeyiz. Bu kendi halindeki kasabanın bir grup kadınının yolu türlü sebeplerden hastaneye düşmüş o gün. Aralarında biri var ki, içerideki tüm kadınların gönlünde, dilinde olan bir isim: Şennur Selen. Ülkenin en meşhur şarkıcılarından, üstelik Sefaeli doğumlu. Hayatına hayran olup imrendikleri bir kadın... Gelgelelim müziğe 20 sene ara vermiş. Ama işte şimdi sahnelere büyük bir turneyle dönüyor, turnenin ilk ayağı da memleketinde olacak...
Sahnede bizi karşılayan Günseli’nin yolunun hastaneye nasıl düştüğünü öğreneceğiz elbette ama mühim olan o değil.
İç içe ama tek bir hikâye
Kadıköy’ün bağımsız tiyatro mekânlarından Boa Sahne’deyim. Görkem Kasal karantinada yavaş yavaş deliren bir genç olarak sahnede. Murat Mahmutyazıcıoğlu’nun yazdığı ‘Lan!’ sekiz dakikalık bir oyun. İki kamera kayda girmek üzere bekliyor. Pandemi sebebiyle can çekişen tiyatronun ‘hayatta kalabilmek’ adına bulduğu ara formüllerden biri gerçekleşiyor. Aylar sonra sahnede oyun izlemek rüya gibi ama rüyada değil, çekimdeyim. Kadıköy Boa Sahne’nin ‘Hayatta Kalmak’ adını verdiği sezonda 10 kısa oyun dijitale aktarılıyor. 10 yazar, altı yönetmen ve 16 oyuncuyu bir araya getiren proje sadece Boa Sahne’nin kapanma tehlikesine karşı atılan bir hamle değil, aynı zamanda “Durun, her şey bitmedi” duygusu veren bir çaba.
Boa Sahne’den Aytekin Atabey sahne için hazırlanan ‘Boa Kısalar’ı dijitale taşıdıklarını anlatıyor. Oyunlar şubat ortasında biletli olarak ekranda olacak. Atabey “Ekonomik anlamda sahneyi kurtaran bir durum yok şu anda. Ama üretiyoruz ve bu da duygu olarak hayatta tuttu bizi… Sürecin ne getireceğini bilmiyoruz; istediğimiz, oyunların seyirciyle buluşması ve sahnenin emekçilerinin ihtiyacını karşılayabilmek” diyor.
Projenin tasarımcısı ve yönetmenlerinden Murat Mahmutyazıcıoğlu türü, bir ‘arayüz’ olarak tarif ediyor: “Tiyatro duygusundan uzaklaşmış gibi hissediyorum. Çeken arkadaşların yaratıcı alanına izin verip oyunları başka bir arayüz olarak seyirciyle buluşturma fikrindeyim. Kesiyoruz, kurguluyoruz, şimdiki zaman kayıyor. Seyirciyle bağ kurma adına sahnede çekiliyor, sandalyeleri de görüyoruz. Şu an tiyatronun alanı yok, komşu alandan faydalanıp seyirciye ulaşması gerekiyor.”
Yönetmenlerden Kayhan Berkin de yapılanı ‘tiyatro ve sinemanın malzemelerini kullanıp yeni bir tür olma imkânı’ olarak tanımlıyor: “Bütün dünya gibi deniyoruz. Şu anda tiyatro yönetmeni olarak hiçbir anlamım yok. Provada olmak, nefes almak iyi hissettiriyor. Ve bu sahne kapanmasın diye uğraşıyoruz.”
Yönetmen Berfin Zenderlioğlu ise “Aylardan sonra sahnede çalışabilmek projenin ilk çekici yanı. Boa Sahne’yle dayanışma fırsatı çok kıymetli. Dijitalde anları yakalamamız ve sinemanın öğelerinden yararlanmamız gerekiyor. Belki de yeni bir sanat alanı açılacak…” diye tarif ediyor hislerini.
‘Dijital de olsa tiyatro yapmak güzel’