Semt sinemelarını sevin, koruyun onları.
Dün gece uzun zamandır merak ettiğim filme gittim: #Mucize.
Bayıldım, muhteşemdi, beni ciğerimden vurdu gibi büyük laflar etmeyeceğim.
(Gerçek) hikayeyi sinema diline aktarırken senaryoda, kurguda bazı kopukluklar, ¨e bu nasıl oldu ki şimdi¨ dedirtecek ufak pürüzler olduğu aşikar.
Ama filmin geneli, naif, temiz, insani. Su gibi akıyor film. Oyunculuk iyi. Her sahne görsel açıdan bir instagram sahnesi gibi. Gidin bu filme, izlenir.
60'lardan bu yana sinema ile geçen bir ömür!
Ama asıl söyleyeceğim, başka. Dün gece çocukluğumdan bu yana ilk kez bir semt sinemasına gittim. İzmir Bornova 'da büyükçe bir apartmanın altına konumlanmış Batı Sineması'na. 1960 yılında Mehtap Sineması ile başlamış bugün hayatta olmayan Ali Hikmet Sökmen’in hikayesi.
Ardından Park Sineması, Hamdi Bekir Sineması, Yeni Sinema, Büyük Sinema, Bahar Sineması, Kent Sineması, Bornova Çınar Sineması gelmiş.
Şimdi 3. kuşak gençler işin başında. Aile son olarak 1994 yılında Batı Sinemasını kurmuş. Onları bitirmek, bizi AVM'lere tıkmak isteyen dev sinema zincirleri ve film dağıtım şirketleri ile mücadele ede ede bugüne gelmişler. İki şeker salonun teknoloji anlamında hiç bir eksiği kalmamış zaman içinde.
¨Anneeeag ben şükranlarla sinemaya gidiyorum, gelicem¨
Gerçekten de sinema şirketleri, film dağıtım şirketleri ve AVM'ler çocukluğumuzun en büyük keyfi olan, neredeyse pijama ile evden fırlayıp kapı eşiğinde "Anneeeag ben şükranlarla sinemaya gidiyorum, gelicem" diyen bağırışlarımızı keseli çok oldu. Artık üstümüze başımıza biraz özenip otomobilimize binip kemerimizi takip iki saat otoparkta park yeri arayıp biletimizi de en az iki saat önceden ayırtıp girebiliyoruz istediğimiz filme. Yapacak bir şey yok. Bu modern hayatı biz istedik.
Ama çevrenizde, mahallenizde kalmış bir "semt sineması" varsa hala, onu yaşatın siz yine de.
İyi bakın onlara. Sevin onları.
Mahalleli kavramını yitirmemiş hiç kimseden, zarar gelmez hiç kimseye...
Mutlu pazarlar.
