Paraya doyamamak…

Para, Türk Dil Kurumu Sözlüğünde bir emek karşılığında elde edilen kazanç olarak tanımlanıyor.

Mal ve hizmet alımlarında değişim aracı olma işlevini yerine getiren, değer tespitlerinde kullanılan ve değer saklama ya da tasarruf aracı olma gibi farklı nosyonları yerine getiren ekonomik bir birim olan para, toplumda ortak bir değer ölçüsüdür.

Parayı kağıt üzerinde bu şekilde açıklayabiliriz. Ancak, benim düşünceme göre, sahibine göre yön değiştirebilen bir değerdir para. Kimileri yalnız kendisi ve yakınları için harcamayı sever, kimileri ise ihtiyacı olanlarla bölüşmek ister. Tabii ki yaşamına yetecek ve artacak kadar parası olanlardan söz ediyorum burada…

Eğer Kartalkaya Grand Kartal Oteli yapılırken inşaat maliyetinden kazanç sağlamayı düşünmek yerine misafirlerin can güvenliği düşünülmüş olsaydı; 21 Ocak gecesi saat 03.21’ de Ülkemiz’ i yasa boğan felaketle karşılaşmamış, 78 Canımız’ ı yitirmemiş olacaktık.

Eğer arka cephesi yamaç olan bu otele, o cephede dışarıya açılan yangın merdiveni bulunmadığı için baştan ruhsat verilmemiş olsaydı, yine bu felaket yaşanmayacaktı.

Eğer kısa bir süre önce itfaiyeden alınan yangın raporunda belirtilen eksiklikler dikkate alınsaydı, belki de bu otel bir süreliğine kapatılacak ve misafirler için daha güvenli bir ortam hazırlamak adına gerekenler yapılacaktı.

Ama ne yazık ki Kartalkaya Grand Kartal Otel’ in yöneticileri, sömestir tatilinde kazanmayı düşündükleri parayı misafirlerinden öne koydular ve birçok çocuğun ve ailenin yanarak ya da dumandan boğularak acı içinde ölümüne neden oldular. Oysaki o çocuklar ve aileleri kim bilir ne hayallerle gelmişlerdi o kayak merkezine… Belki de kimi yeni başlayacaktı kayak dersi almaya, kimi ise daha ustaca kaymayı öğrenecekti… ‘Belki’ lerin sonu yok ne yazık ki… Tıpkı ‘keşke’ lerin de olmadığı gibi… Ve ben, kafamın içindeki ‘keşke’ ve ‘belki’ leri bir türlü susturamıyorum. 78 Canımız’ ı bizlerden koparan eksiklikler, ihmaller ve yanlışlar zincirini hiçbir şekilde içime sindiremiyorum.

21 Şubat’ ı ve o tarihte yaşadığımız büyük acıyı ömrümüz oldukça unutmayalım, unutturmayalım…  Zira içimizi derinden acıtan bu büyük acıyı da unutacak olursak eğer, işte o zaman; insanlığımızdan utanmalıyız…

Engellerimizi hissettirmeyecek engelsiz bir yaşam dileği ile…