‘Risk almayı seven bir sanatçıydı’

Türk çağdaş sanatının önemli isimlerinden Ömer Uluç, İstanbul Modern’de açılan ‘Ufuk Çizgisinden Öteye’ başlıklı kapsamlı bir sergiyle sanatseverlerle buluşuyor. Sergi, Uluç’un 1960’lardan 2010’daki vefatına kadar geçen dönemde ortaya koyduğu eserleri kapsayan en geniş seçkilerden biri olma özelliğini taşıyor. Sergide desenlerden akrilik tuvallere, kolajdan heykellere uzanan eserlerin yanı sıra kauçuk, keçe, alüminyum, PVC ve polyester gibi Uluç’un alışılmışın dışında malzemelerle ürettiği yapıtlar da var. 300’ün üzerinde eserin bir araya geldiği serginin küratörlüğünü Öykü Özsoy Sağnak ve Nilay
Dursun üstleniyor.

İstanbul Modern’in şef küratörü Öykü Özsoy Sağnak, Uluç’un sanatsal üretimine dair şu bilgileri veriyor: “Ömer Uluç özgün sanat dili, malzeme çeşitliliği ve teknikleriyle kendini güncel tutabilen, risk almayı seven bir sanatçıydı. Hız ve hareket, Uluç’un sanatsal üretiminin temel odağıdır. ‘O’ formundaki sarmallar ve hızlı fırça darbeleriyle oluşturduğu imgeler, tuvalden üçboyutlu işlere, halatlar ve plastik borularla yapılan yerleştirmelere evrilir. 2000’lerin başındaysa dijital ortamda yapıtlarını manipüle ederek yeni kolajlar ve baskılar üretmiştir.”

‘Ufuk Çizgisinden Öteye’ sergisi, sanatçının farklı dönemlerinden eserlerini bir araya getirerek izleyicilere görsel ve düşünsel anlamda derinlik sunuyor.”

12 ARALIK’A KADAR AÇIK

Ömer Uluç edebiyat, müzik, sinema gibi farklı disiplinlerden beslenen bir sanatçı. Dünyanın çeşitli kültürlerinden ilham alarak ürettiği eserler, onun entelektüel birikimini ve araştırmacı yönünü sanatla nasıl bütünleştirdiğini ortaya koyuyor. Sergiyi gezenler Ömer Uluç’un deniz ve deniz araçlarına duyduğu hayranlığa eserlerinde tanık olabilecekler. Genetiğe olan ilgisi ve araştırmacı kimliği de son dönem desenleri ve dijital kompozisyonlarında karşımıza çıkıyor.

Artaş Holding sponsorluğundaki sergi 12 Aralık’a kadar İstanbul Modern’de ziyaret edilebilir.

‘DEVLERİN BULUŞMASI’

Ayşegül Sönmez, sanat eleştirmeni, yazar

15 yıllık bir aradan sonra İstanbul Modern’de açılan bu sergi tam bir devlerin buluşması. Benim gibi Uluç’u hem bir sanatçı olarak hem yakın bir dost olarak özleyenler için bir buluşmanın ötesinde, çağdaş mimar Renzo Piano (İstanbul Modern’i tasarlayan mimar) ile çağdaş sanatçı Ömer Uluç’un biricik buluşması. Bu ikilinin birbirlerine anlatacak çok şeyleri olduğunu düşünüyorum. Biri İstanbullu, diğeri Cenovalı iki yaratıcının ortak mekân tutkusu bir limanda, bir zamanlar Cenevizlilerin Bizans’a lojistik destek sağladıkları bir limanda coğrafyalar, kıtalararası birikimleriyle karşılaşacak olmaları ne müthiş.

Bu buluşma şimdiden nice titreşimler yayıyor, kendine ait bir ritim ve iklim içeriyor. Denizaltıyla özdeşleşen, bizleri soyut-somut pek çok deniz ciniyle tanıştıran Ömer Uluç köklere inanmazdı. Aksine kendi kendini yaratma özgürlüğüne inanırdı. Reddetmeye inanırdı. Ama yaşadığı yerlerle -sayısız kıtalarla- diyaloğu önemserdi. “Kültürlerin yer değiştirmesi, füzyonlar böyle gerçekleşir, onları birbirine bağlayan yeraltı sularında” derdi.

Piano’nun bir gemiyi andıran tasarımında, Uluç türlerini, yaratıklarını, hakikaten eski bir dost gibi özlediğim Lucy ve George’u görmek epey ‘aralık’, epey gelgit demek. Yeni kuşakların ondan ne alıp ona ne verecekleri, onun baş döndürücü bir hız, boya, rüya dolu şahsi operasından nasıl beslenip bu operaya neler katacaklarını da merak ediyorum. Ayrıca Ömer Uluç âlemine kavuşacağım için sabırsızlanıyorum.